ΠΟΛΥΑΡΘΡΙΤΙΔΑ: ΠΑΘΟΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ

Η πολυαρθρίτιδα μπορεί να είναι αποτέλεσμα είτε εκφυλιστικής, σχετικά μη φλεγμονώδους, διαδικασίας, είτε μιας φλεγμονώδους διαδικασίας.

Οι μη φλεγμονώδεις αρθρίτιδες συχνά είναι αποτελέσμα αποδόμησης του αρθρικού χόνδρου και δευτεροπαθούς μηχανικής καταπόνησης της άρθρωσης. Η κατάσταση αυτή μπορεί να είναι ιδιοπαθής ή να σχετίζεται με υποκείμενα νοσήματα, όπως η αιμοχρωμάτωση.

Τα σημεία φλεγμονής είναι ελάχιστα, αν και περιστασιακά μπορεί να υπάρχει μικρή συλλογή υγρού.

Άλλοι μηχανισμοί μη φλεγμονώδους προσβολής των αρθρώσεων περιλαμβάνουν την διήθηση του αρθρικού υμένα (αμυλοείδωση), την περιοστίτιδα στα άκρα των μακρών οστών (υπερτροφική οστεοαρθροπάθεια) και τις ισχαιμικές αλλοιώσεις (δρεπανοκυτταρική νόσος).

Η φλεγμονώδης αρθρίτιδα  είναι συνέπεια της συγκέντρωσης φλεγμονωδών κυττάρων και των προϊόντων τους στο μεσάρθριο διάστημα και στον αρθρικό υμένα.

Οι λοιμώδεις αρθρίτιδες, η ουρική και η ψευδο-ουρική νόσος και τα αυτοάνοσα νοσήματα, όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα, ο ΣΕΛ και οι σπονδυλαρθροπάθειες, υπάγονται στις φλεγμονώδεις αρθροπάθειες και χαρακτηρίζονται από διόγκωση της άρθρωσης, θερμότητα, ερυθρότητα, συλλογή υγρού και ευαισθησία.