H νόσος Thiemann είναι οστεοχόνδρωση οφειλόμενη σε οστεονέκρωση των επιφύσεων των φαλάγγων, πιθανώς δευτεροπαθώς σε κακώσεις (Melo-Gomes JA et al, 1981; Gewanter H and Baum J, 1985). Παρατηρείται συνήθως σε εφήβους. Εχει οικογενή επίπτωση, πιθανώς μεταβιβαζόμενη σύμφωνα με το αυτοσωμικό επικρατές πρότυπο κληρονομικότητας (Allison AC and Blumberg BS, 1958; Stougaard J, 1964; Robinson RP et al, 1978).

Χαρακτηρίζεται από προοδευτική διόγκωση των επιφύσεων των ΕΜΦ αρθρώσεων των χεριών και των φαλαγγοφαλαγγικών αρθρώσεων των ποδιών, χωρίς όμως θερμότητα, ερυθρότητα ή περιορισμό της κινητικότητας (Molloy MG and Hamilton EB, 1978; Gewanter H and Baum J, 1985). Η διόγκωση είναι συνήθως ανώδυνη ή συνοδεύεται από ήπιο πόνο, ο οποίος επιδεινώνεται με το ψύχος και τις χειρωνακτικές εργασίες και βελτιώνεται με τα ΜΣΑΦ. Μπορεί ακόμα να παρατηρηθούν συγκάμψεις των μεγάλων αρθρώσεων.

Ακτινολογικά παρατηρείται σκλήρυνση και κατακερματισμός των επιφύσεων των φαλάγγων, ιδιαίτερα του μέσου δακτύλου, οι οποίες μπορεί να περιέχουν οστικές παρασχίδες. Τελικά, το μεσάρθριο διάστημα στενεύει, η βάση της φάλαγγας παχύνεται και ο συζευκτικός χόνδρος οστεοποιείται πρόωρα, οδηγώντας σε βράχυνση και παραμόρφωση των φαλάγγων. Οι αλλοιώσεις αυτές μπορεί να εξαφανισθούν σχεδόν πλήρως στη φάση της επούλωσης, αλλά συνήθως ακολουθούνται από οστεοαρθρίτιδα των φαλαγγοφαλαγγικών αρθρώσεων.

Οι εργαστηριακές εξετάσεις είναι φυσιολογικές.

Η διάκριση της νόσου Thiemann από την NIA γίνεται από την απουσία πραγματικής αρθρίτιδας, την χαρακτηριστική εντόπιση (εγγύς φαλαγγοφαλαγγικές αρθρώσεις) και αργότερα τα ακτινολογικά ευρήματα.