Η νόσος Panner προσβάλλει τα κέντρα ανάπτυξης ή οστεοποίησης, προκαλώντας εκφύλιση ή νέκρωση του κάτω κονδύλου του βραχιονίου, η οποία ακολουθείται από αναγέννηση και επανασβέστωση (Bianco AJ, 1985). Σχεδόν πάντα παρατηρείται στον επικρατούντα αγκώνα αγοριών ηλικίας 5-12 ετών. Οι αλλοιώσεις της είναι παρόμοιες με τις παρατηρούμενες στην νόσο Legg-Calve-Perthes και πρέπει να διαχωρίζονται από την σχαλιδωτική οστεοχονδρίτιδα.

ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ

Η νόσος Panner πιστεύεται ότι οφείλεται σε παρεμπόδιση της αιματικής τροφοδοσίας στις αναπτυσσόμενες επιφύσεις, η οποία οδηγεί σε απορρόφηση και συνακόλουθη αποκατάσταση και αντικατάσταση του κέντρου οστεοποίησης. Εκλυτικά αίτια είναι χρόνιες επαναλαμβανόμενες κακώσεις, συγγενείς και κληρονομικοί παράγοντες, εμβολισμός (λίπος) και ενδοκρινικές διαταραχές.

ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ

Η νόσος Panner παρουσιάζεται με αμβλύ, νυγμώδη πόνο στον αγκώνα, ο οποίος επιδεινώνεται με τις δραστηριότητες, ιδιαίτερα το πέταγμα της μπάλας, και δυσκαμψία. Τα συμπτώματα ανακουφίζονται με την ανάπαυση και επιδεινώνονται με τις δραστηριότητες.

ΚΛΙΝΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ

• Τοπική ευαισθησία στον κόνδυλο, μικρή αρθρική συλλογή και πάχυνση του υμένα της άρθρωσης του αγκώνα
• Περιορισμός της έκτασης του αγκώνα (κατά 20-30ο)
• Μικρός περιορισμός του πρηνισμού και του υπτιασμού

ΑΚΤΙΝΟΛΟΓΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ

Αρχικά, ο κόνδυλος απεικονίζεται ακανόνιστος, με ακτινοδιαυγαστικές περιοχές, ιδιαίτερα στις γειτονικές με την άρθρωση επιφάνειες, και σκλήρυνση. Μετά από 2-3 μήνες, οι ακτινογραφίες δείχνουν μεγαλύτερες ακτινοδιαυγαστικές περιοχές, ακολουθούμενες από αναδόμηση της οστικής επίφυσης. Μετά από 1-2 χρόνια, η επίφυση επανακτά την φυσιολογική της διαμόρφωση. Στο 50% των ασθενών, η γειτονική κεφαλή της κερκίδας παρουσιάζει πρόωρη ωρίμανση, συγκριτικά με τον μη προσβληθέντα αγκώνα.

 ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Η συμπτωματική θεραπεία της νόσου Panner είναι επαρκής, επειδή η προσβληθείσα επίφυση επαναγγειώνεται και αποκτά φυσιολογική διαμόρφωση. Ο περιορισμός των δραστηριοτήτων του αγκώνα, ιδιαίτερα αυτών που καταπονούν την άρθρωση, συνήθως ανακουφίζει από τον πόνο και επιτρέπει την βαθμιαία επάνοδο της κινητικότητας του αγκώνα. Σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να χρειασθεί τοποθέτηση γύψινου επίδεσμου ή νάρθηκα επί 3-4 εβδομάδες, μέχρις ότου υποχωρήσει ο πόνος, η διόγκωση και η τοπική ευαισθησία.

ΕΚΒΑΣΗ. Η νόσος έχει εξαιρετη μακροπρόθεσμη έκβαση, αλλά σε μερικούς ασθενείς μπορεί να παραμείνει ήπιος περιορισμός της έκτασης του αγκώνα.