Η ιν­δο­με­θα­κί­νη εί­ναι α­πο­τε­λε­σμα­τι­κή στο 42-55% των α­σθε­νών με ΝΡΑ, ε­νώ στο 23-34% των πε­ρι­πτώ­σε­ων δεν έ­χει α­πο­τέ­λε­σμα. Έ­χει αν­τι­πυ­ρε­τι­κή δρά­ση στη ΝΡΑ και ι­σχυ­ρό­τε­ρη αν­τι­φλεγ­μο­νώ­δη δρά­ση α­πό την α­σπι­ρί­νη σε με­ρι­κούς α­σθε­νείς, ι­δι­αί­τε­ρα με ο­ρο­αρ­νη­τι­κές σπον­δυ­λαρ­θρο­πά­θει­ες. Η α­ναλ­γη­τι­κή της δρά­ση εί­ναι σχε­δόν ι­σο­δύ­να­μη της α­σπι­ρί­νης.

Στη συ­στη­μα­τι­κή ΝΡΑ, σε δό­ση 2.5 mg/kg/24ωρο, εί­ναι ε­ξί­σου α­πο­τε­λε­σμα­τι­κή με την α­σπι­ρί­νη (80 mg/kg/24ωρο) στον έ­λεγ­χο των αρ­θρι­κών εκ­δη­λώ­σε­ων και του πυ­ρε­τού και εί­ναι πι­θα­νώς πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πο­τε­λε­σμα­τι­κή α­πό τα άλ­λα ΜΣΑΦ στον πυ­ρε­τό και την πε­ρι­καρ­δί­τι­δα.

Σε δό­ση 1 mg/kg/24ωρο, η αν­τι­πυ­ρε­τι­κή της δρά­ση υ­πε­ρέ­χει της α­κε­τα­μι­νο­φαί­νης και του pla­cebo (Brewer EJ, 1968).

Χο­ρη­γού­με­νη ε­φά­παξ σε δό­ση 1-1.5 mg/kg πριν α­πό την νυ­χτε­ρι­νή κα­τά­κλι­ση, βελ­τι­ώ­νει ση­μαν­τι­κά την πρω­ϊ­νή δυ­σκαμ­ψί­α, ε­νώ μπο­ρεί να συν­δυα­σθεί με πλή­ρεις δό­σεις α­σπι­ρί­νης στη διά­ρκεια της η­μέ­ρας (Bhettay E and Thompson EJ, 1978).

ΔΟΣΗ : 1.5-3 mg/kg/24ωρο. Μέ­γι­στη 150 mg/24ωρο. Λό­γω του βρα­χέ­ος της t(1/2) πρέ­πει να χο­ρη­γεί­ται σε 3-4 η­με­ρή­σι­ες δό­σεις. Η διά­ρκεια της αν­τι­πυ­ρε­τι­κής δρά­σης δεν υ­περ­βαί­νει συ­νή­θως τις 4-5 ώ­ρες, γι' αυ­τό και, σε παι­διά με σο­βα­ρό δι­α­κο­πτό­με­νο πυ­ρε­τό, πρέ­πει να χο­ρη­γεί­ται κά­θε 4 ώ­ρες.

ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ : Η ιν­δο­με­θα­κί­νη θε­ω­ρεί­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο το­ξι­κή α­πό τα άλ­λα ΜΣΑΦ. Μπο­ρεί να α­πο­κρύ­ψει λοι­μώ­ξεις και να ε­ξα­σθε­νή­σει την ά­μυ­να του ξε­νι­στή, με θα­να­τη­φό­ρες συ­νέ­πει­ες (Balduck N et al, 1987; Herson VC et al, 1988). Γι' αυ­τό και δεν πρέ­πει να χρη­σι­μο­ποι­εί­ται σαν ΜΣΑΦ ρου­τί­νας στα παι­διά, ι­δι­αί­τε­ρα μι­κρό­τε­ρης η­λι­κί­ας, μπο­ρεί ό­μως να χο­ρη­γη­θεί σε α­σθε­νείς με σο­βα­ρή νό­σο που δεν αν­τα­πο­κρί­νον­ται σε άλ­λες θε­ρα­πεί­ες.