ΑΥΧΕΝΙΚΗ ΔΙΣΚΟΠΑΘΕΙΑ :

ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ

Εκφυλιστικές αλλοιώσεις

Εκφυλιστικές αλλοιώσεις αναπτύσσονται πρώιμα στην κατώτερη ΑΜΣΣ και κυρίως στα επίπεδα Α5-Α6 και Α6-Α7. Οι αλλοιώσεις αυτές αναπτύσσονται στην διάρκεια της 3ης, 4^ης και 5^ης δεκαετίας της ζωής αρχικά στους μεσοσπονδύλιους δίσκους.

Πως φαίνονται οι εκφυλιστικές αλλοιώσεις

Οι εκφυλιστικές αλλοιώσεις εκφράζονται με μείωση του πάχους των μεσοσπονδυλίων δίσκων και ανάπτυξη οστεοφύτων στις εκφύσεις των σπονδυλικών τελικών πλακών.

Τι συνέπειες έχουν οι εκφυλιστικές αλλοιώσεις

Οι αλλοιώσεις αυτές μειώνουν την ικανότητα απορρόφησης των κραδασμών, οδηγώντας σε ανώμαλη μετάδοση δυνάμεων και αυξημένο φορτίο στις ζυγοαποφυσιακές αρθρώσεις, οι οποίες με την σειρά τους αναπτύσσουν και αυτές εκφυλιστικές αλλοιώσεις (2, 3).

Στένωση σπονδυλικού σωλήνα

Η μείωση του πάχους των μεσοσπονδυλίων δίσκων σε συνδυασμό με εκφύλιση και υπερτροφία των ζυγοαποφυσιακών αρθρώσεων μειώνει το εύρος του σπονδυλικού σωλήνα, με αποτέλεσμα να συμπιέζονται τα εξερχόμενα νεύρα και να προκαλούνται ριζιτικά συμπτώματα.

Οσο οι εκφυλιστικές αλλοιώσεις των μεσοσπονδυλίων δίσκων εξελίσσονται, τα όρια μεταξύ πηκτοειδούς πυρήνα και ινώδους δακτυλίου συγχέονται.

Στη διάρκεια της διαδικασίας αυτής το κολλαγόνο που περιέχεται μέσα στους δίσκους αυξάνεται. Πρωτοπαθής ρήξη του ινώδους δακτυλίου μπορεί να συμβεί στη περιφέρεια και χαρακτηρίζεται ως επιχείλια αλλοίωση (rim lesion).

Οσο οι αλλοιώσεις αυτές συνεχίζονται και ο πηκτοειδής πυρήνας συγχωνεύεται με τον ινώδη δακτύλιο με διήθηση από κολλαγόνο τύπου ΙΙ, ο ζελατινώδης πυρήνας αντικαθίσταται και ο δίσκος μετατρέπεται σε ινώδη συνδετικό ιστό (31, 32, 33, 34).