Η Y. enterocolitica προσβάλλει σποραδικά τον άνθρωπο, ενώ η Y. pseudotuberculosis είναι σχετικά σπάνια παθογόνος στον άνθρωπο. Και οι 2 ορότυποι είναι συχνότεροι στη βορειότερη Ευρώπη, παρά στην Βόρεια Αμερική. Στις Σκανδιναβικές χώρες, το 10-30% των περιπτώσεων λοίμωξης από Y. enterocolitica συνδέονται με ReA (van der Heijden IM et al, 1997). Σε μία επιδημία από τον ορότυπο O:3 της Y. pseudotuberculosis στη Φινλανδία, το 15% των ασθενών εμφάνισε μυοσκελετικές εκδηλώσεις, ενώ το 12% πληρούσε τα κριτήρια για ReA (van der Heijden IM et al, 1997).

Σε μία μελέτη της ανοσιακής απόκρισης των HLA-B27 θετικών ασθενών στην υερσίνια, παρατηρήθηκε αυξημένη χημειοταξία των ουδετεροφίλων σε απάντηση σε αντιγόνο της υερσίνια, συγκριτικά με HLA-B27-αρνητικούς μάρτυρες (Leirisalo M et al, 1980). Οι ασθενείς με θετικό HLA-B27 αναπτύσσουν συνήθως περισσότερο μακροχρόνια ReA και έχουν μεγαλύτερη επιρρέπεια σε υποτροπές (Kingsley G and Sieper J, 1996).

ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ

Η λοίμωξη από Υ. Enterocolitica (ορότυποι 3, 6, 8 και 9) και, σπάνια, Y. Pseudotuberculosis εκδηλώνεται με πυρετό, κοιλιακό πόνο και διάρροια, μεσεντέρια λεμφαδενίτιδα και τελική ειλεΐτιδα, υποδυόμενη οξεία σκωληκοειδίτιδα. Ακόμα, μπορεί να συνοδευθεί από εξω-εντερικές εκδηλώσεις, όπως οζώδες ερύθημα, αρθρίτιδα, τενοντοελυτρίτιδα, ραγοειδίτιδα, μυαλγίες, επισκληρίτιδα, επιπεφυκίτιδα, σπειραματονεφρίτιδα και μυοκαρδίτιδα (Bottone EJ, 1977; Leino R et al, 1980; Maki M et al, 1980; Cover TL and Aber RC, 1989; Nikkari S et al, 1992).

Οι γαστρεντερικές εκδηλώσεις έχουν βραχεία διάρκεια και συνήθως υφίενται αυτόματα. Η διάρροια η οποία προηγείται της αρθρίτιδας είναι πολύ ήπια, πολύ περισσότερο από την παρατηρούμενη στη συνήθη εντεροκολίτιδα από υερσίνια.

Σε επιρρεπή παιδιά, η λοίμωξη από υερσίνια μπορεί να συνοδευθεί από αντιδραστική υμενίτιδα των περιφερικών αρθρώσεων ή της ΣΣ (Taccetti G et al, 1994) και ενίοτε από σηπτική αρθρίτιδα.

Η αρθρίτιδα αναπτύσσεται 7-30 ημέρες μετά την εμφάνιση της εντερικής λοίμωξης (Taccetti G et al, 1994), αν και δεν συνδέεται με την βαρύτητά της. Είναι συνήθως ασύμμετρη και αφορά μεγάλες αρθρώσεις των κάτω άκρων (γόνατα, ποδοκνημικές) και, λιγότερο συχνά, τα χέρια, τις πηχεοκαρπικές και την ΣΣ και δεν προκαλεί γενικά μόνιμες αρθρικές αλλοιώσεις. Μπορεί να υφεθεί μετά από 1-4 μήνες, αλλά ενίοτε συνεχίζεται για πολλά χρόνια και συνοδεύεται από αμφοτερόπλευρη ιερολαγονίτιδα και ιρίτιδα (Leino R et al, 1980).

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ :

• Αρνητικές καλλιέργειες αρθρικού υγρού και κοπράνων
• Θετικά αντιγόνα έναντι της υερσίνια (Granfors K et al, 1989)
• Θετικό HLA B27 (στο 85% των ασθενών) (Leino R et al, 1980)

ΔΙΑΓΝΩΣΗ

Στο 75% των παιδιών με λοίμωξη από Y. enterocolitica υπάρχουν συνοδές γαστρεντερικές εκδηλώσεις και ο μικρο-οργανισμός απομονώνεται στα κόπρανα, ενώ στο 25% των περιπτώσεων εκδηλώσεις ενδεικτικές προσβολής του εντέρου είναι ελάχιστες ή απουσιάζουν (Maki M et al, 1980). Στις περιπτώσεις αυτές, η συσχέτιση της αρθρίτιδας με την λοίμωξη από Y. enterocolitica διαπιστώνεται με την ανεύρεση ειδικών αντισωμάτων ή παραγωγικών απαντήσεων των μονοπυρήνων κυττάρων του αρθρικού υγρού στην υερσίνια.

Η διάγνωση βασίζεται στην ύπαρξη της αρθρίτιδας μεγάλων αρθρώσεων, σε συνδυασμό με προηγηθέν διαρροϊκό επεισόδιο, και στις καλλιέργειες των κοπράνων. Εάν οι καλλιέργειες των κοπράνων είναι αρνητικές, η διάγνωση γίνεται με την ανεύρεση υψηλών ή αυξανόμενων τίτλων αντισωμάτων στον ορό έναντι της Y. enterocolitica και σε ειδικά αντιγόνα (Granfors K et al, 1989; Maki-Ikola O et al, 1992a; Maki-Ikola O et al, 1992b), σε συνδυασμό με τις κλινικές εκδηλώσεις της προηγηθείσας λοίμωξης με Y. enterocolitica και την αρθρίτιδα (Leino R et al, 1980).

ΔΙΑΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ:

• Νεανική ιδιοπαθής αρθρίτιδα
• Οξεία σκωληκοειδίτιδα
• Οξύς ρευματικός πυρετός
• Σιγκέλλωση
• Σαλμονέλλωση
• Σύνδρομο Reiter