Σε μερικά παιδιά έχει περιγραφεί σοβαρό, μακροχρόνιο, μη υφιέμενο γαγραινώδες πυόδερμα σε συνδυασμό με υποτροπιάζοντα επεισόδια στείρας πυώδους αρθρικής συλλογής μετά από ήπιες κακώσεις, και την παρουσία στον ορό ενός παράγοντα των λευκοκυττάρων μοριακού βάρους 160 kd («streaking leukocyte factor») (Jacobs JC and Goetzl EJ, 1975; Jacobs JC, 1993). Ο παράγοντας αυτός αυξάνει την τυχαία μετανάστευση των φυσιολογικών ανθρώπινων ουδετεροφίλων ή μονοπυρήνων λευκών αιμοσφαιρίων έως 200%, χωρίς να επηρεάσει την χημειοταξία, in vitro.

Οι ήπιες κακώσεις φαίνεται ότι προσελκύουν μεγάλο αριθμό μονοπυρήνων και πολυμορφοπυρήνων λευκοκυττάρων στους ιστούς, οδηγώντας σε υποδόρια πάχυνση, στείρα αποστήματα και εκτεταμένες περιοχές δερματικής νέκρωσης παρόμοιας με κλασικό γαγγραινώδες πυόδερμα, αλλά περισσότερο εκτεταμένες και συρρέουσες.

Οι αρθρικές εκδηλώσεις χαρακτηρίζονται από αύξηση των λευκών αιμοσφαιρίων στο αρθρικό υγρό >100.000/mm3 και έντονη υμενίτιδα (Jacobs JCand Goetzl EJ, 1975). Η πολυαρθρίτιδα αυτοπεριορίζεται ή ανταποκρίνεται στα κορτικοειδή και το γαγγραινώδες πυόδερμα, στη θεραπεία με τακρόλιμους (Jacobs JC, 1993; Abu-Elmagd K et al, 1993). Πάντως, ένας από τους ασθενείς κατέληξε κακώς (Jacobs JC,1993).