2.1   ΜΗ ΣΤΕΡΟΕΙΔΗ ΑΝΤΙΦΛΕΓΜΟΝΩΔΗ ΦΑΡΜΑΚΑ

Σε μία τυχαιοποιημένη, διπλή – τυφλή, placebo ελεγχόμενη, μελέτη, 73 ασθενείς με CTS τυχαιοποιήθηκαν σε 1 από 4 ομάδες (Chang MH et al, 1998) :

• placebo Χ 4 εβδομάδες,
• τενοξικάμη SR 20 mg/24ωρο Χ 4 εβδομάδες,
• τριχλωρομεθειαζίδη 2 mg/24ωρο Χ 4 εβδομάδες και
• πρεδνιζολόνη 20 mg/24ωρο Χ 2 εβδομάδες, ακολουθούμενη από 10 mg/24ωρο Χ 2 εβδομάδες.

Οι ασθενείς που θεραπεύθηκαν με κορτικοειδή από το στόμα είχαν καλύτερο αποτέλεσμα από αυτούς που θεραπεύθηκαν με διουρητικά και ΜΣΑΦ.

Σε μία ανασκόπηση συντηρητικών θεραπειών (Gerritsen AA et al, 2002) που χρησιμοποιήθηκαν σε 14 ελεγχόμενες μελέτες (Stransky M et al, 1989; Spooner Gr et al, 1993; Herskowitz S et al, 1995; Chang MH et al, 1998) οι συγγραφείς συνεπέραναν ότι τα ΜΣΑΦ, τα διουρητικά και η πυριδοξίνη, δεν ανακουφίζουν από τα συμπτώματα του CTS περισσότερο από placebo.

Σε ασθενείς με ήπιο έως μέτριας βαρύτητας CTS, μερικοί γιατροί συνιστούν ΜΣΑΦ εναλλακτικά στη θεραπεία με νάρθηκες του καρπού και εργονομικές τροποποιήσεις (Whitley JM and Mc Donnell DE, 1995), ή σε συνδυασμό με άλλες θεραπείες (νάρθηκες και ενέσεις κορτικοειδών μέσα στον καρπιαίο σωλήνα) (Celiker R et al, 2002)

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Σε ασθενείς με ήπιο έως μέτριας βαρύτητας CTS, η θεραπεία μπορεί να αρχίσει με ένα ΜΣΑΦ, αλλά η βελτίωση συνήθως παρουσιάζεται μετά από 2 εβδομάδες, δεν διαρκεί μεγάλο χρονικό διάστημα, γι΄αυτό και τα συμπτώματα γενικά επανεμφανίζονται και πολλοί ασθενείς δεν ανταποκρίνονται (Chang MH et al, 1998).

Τα ΜΣΑΦ δεν φαίνεται να προσφέρουν σημαντική ανακούφιση από τα συμπτώματα του CTS και έχουν σοβαρές επιπλοκές, γι΄αυτό και γενικά δεν χρησιμοποιούνται για την μακροχρόνια θεραπεία του CTS. Πάντως, εάν υπάρχουν ενδείξεις φλεγμονής μέσα στον καρπιαίο σωλήνα (π.χ. τενοντοελυτρίτιδα, ρευματοειδής αρθρίτιδα) τα ΜΣΑΦ, εάν χορηγηθούν για μικρό χρονικό διάστημα (π.χ. 1-2 εβδομάδες), μπορούν να βελτιώσουν τα συμπτώματα του CTS.