ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ

Η αιτιολογία του CTS είναι πολυπαραγοντική. Πολλοί και διάφοροι τοπικοί και συστηματικοί παράγοντες και νοσολογικές καταστάσεις, αλλά και επιδημιολογικοί, γενετικοί και δημογραφικοί παράγοντες, μπορεί να συμβάλλουν στη γένεση του CTS.

Πιθανώς υπάρχει σύμπλοκη αλληλεπίδραση μεταξύ όλων ή μερικών από τους παράγοντες αυτούς, η οποία και οδηγεί στην ανάπτυξη του CTS. Πάντως, οριστικοί αιτιολογικοί παράγοντες του CTSδεν έχουν ανευρεθεί και τα αίτια του CTS ανακαλύπτονται μόνο στο 50% περίπου των περιπτώσεων.

Νοσολογικές και άλλες καταστάσεις συνδεόμενες με CTS

Οι περισσότερες περιπτώσεις συνδρόμου καρπιαίου σωλήνα είναι άγνωστης αιτιολογίας ή ιδιοπαθείς, πολλές όμως παθήσεις, νοσολογικές καταστάσεις ή και φάρμακα συνδέονται με CTS (ΒΛ. ΠΙΝΑΚΑ).

Πολλοί άλλοι παράγοντες συνδέονται με το CTS, όπως η κληρονομικότητα, οι διαστάσεις του καρπιαίου σωλήνα, τοπικά και συστηματικά νοσήματα και ορισμένες συνήθειες. Π.χ. ο σακχαρώδης διαβήτης, ορισμένες παθήσεις του θυρεοειδούς και ρευματικά νοσήματα, όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα, αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης CTS.

Τα μη τραυματικά αίτια του CTS γενικά συμβαίνουν μέσα σε μια ορισμένη χρονική περίοδο και δεν πυροδοτούνται από έναν συγκεκριμένο παράγοντα. Πολλοί από τους παράγοντες αυτούς είναι εκδηλώσεις της φυσιολογικής γήρανσης του ανθρώπινου οργανισμού.

Συμπίεση μέσου νεύρου στον καρπιαίο σωλήνα

Τα συμπτώματα του CTS είναι αποτέλεσμα συμπίεσης του μέσου νεύρου στον καρπό, η οποία προκαλεί ισχαιμία και εξασθένηση της αξονικής μεταφοράς του μέσου νεύρου κατά μήκος του καρπού.

Η συμπίεση είναι αποτέλεσμα αυξημένης πίεσης μέσα στον καρπιαίο σωλήνα, η οποία μπορεί να προκύψει από διάφορα αίτια, όπως :

• συμπίεση του μέσου νεύρου στον καρπιαίο σωλήνα από εξωτερικά αίτια
• άμεση συμπίεση του μέσου νεύρου από χωροκατακτητικές ή ογκόμορφες εξεργασίες αναπτυσσόμενες μέσα στον καρπιαίο σωλήνα Π. χ. καταγματικός πώρος, οστεόφυτα, ανωμαλίες της γαστέρας των τοπικών μυών, λιπώματα, υπερτροφία του υμένα, κ. ά.)
• λοιμώξεις (π.χ. φυματίωση)
• φλεγμονώδεις καταστάσεις, όπως ουρική ή ψευδουρική αρθρίτιδα, ρευματοειδής αρθρίτιδα, κ.ά.

Επιπτώσεις των μεταβολών της ενδοκαναλικής πίεσης

Το αίτιο της βλάβης του μέσου νεύρου δεν έχει προσδιορισθεί, αν και φαίνεται ότι οι ασθενείς με CTSέχουν παθολογικά αυξημένη πίεση μέσα στον καρπιαίο σωλήνα.

Η αύξηση της ενδοκαναλικής πίεσης προκαλεί συμπίεση του μέσου νεύρου, η οποία οδηγεί σε απόφραξη της ενδονευρικής φλεβικής ροής, οίδημα και τελικά ισχαιμία του νεύρου. Οι ακραίες κινήσεις του καρπού (κάμψη – έκταση ) μπορεί να αυξήσουν την πίεση μέσα στον καρπιαίο σωλήνα.

Οταν η ενδοκαναλική πίεση προσεγγίσει τα 20-30 mmHg, η φλεβική αιματική ροή στο νεύρο ανακόπτεται, ενώ όταν φθάσει τα 30 mmHgη αξονική μεταφορά του μέσου νεύρου εξασθενεί.

Εάν η πίεση υπερβαίνει τα 40 mmHg δημιουργούνται νευροφυσιολογικές διαταραχές εκδηλούμενες με δυσλειτουργία της αισθητικότητας και της κινητικότητας του νεύρου. Περαιτέρω αύξηση της ενδοκαναλικής πίεσης προκαλεί αισθητικό και κινητικό block.

Όταν η πίεση κυμαίνεται από 60-80 mmHg, η ενδονευρική αιματική ροή παρεμποδίζεται πλήρως. Σε μία μελέτη, οι πιέσεις μέσα στον καρπιαίο σωλήνα σε ασθενείς με CTS ήταν κατά μέσον όρο 32 mmHg, ενώ στους μάρτυρες ήταν μόνο 2 mmHg (Gelbermanetal, 1981].

Το σύνδρομο διπλής συμπίεσης (double crush syndrome), στο οποίο υπάρχει πίεση στο μέσο νεύρο σε ένα δεύτερο σημείο (μακριά από τον καρπό), μπορεί να μειώσει περαιτέρω τον ουδό της πίεσης μέσα στον καρπιαίο σωλήνα τον απαιτούμενο για την πρόκληση των συμπτωμάτων του CTS.

Ελξη – διάταση νεύρων

Εάν ένα νεύρο συμπιέζεται σε πολλαπλά σημεία οι κινήσεις της άρθρωσης μπορεί να προκαλέσουν έλξη του νεύρου. Εκτός από την αύξηση της πίεσης, η έλξη ή διάταση ενός νεύρου μπορεί να προκαλέσει διαταραχές της ενδονεύριας κυκλοφορίας.

Επιμήκυνση του νεύρου κατά 8% μπορεί να εξασθενήσει την φλεβική ροή και όλη η ενδονεύρια μικροκυκλοφορία μπορεί να διακοπεί εάν το νεύρο επιμηκυνθεί κατά 15%.

Συστηματικά νοσήματα και νοσολογικές καταστάσεις

Πολλές συστηματικές καταστάσεις συνδέονται ισχυρά με το CTS. Οι καταστάσεις αυτές μπορεί να διαταράξουν άμεσα ή έμμεσα την μικροκυκλοφορία, τον ουδό της πίεσης για την αγωγιμότητα του νεύρου, την σύνθεση των νευρικών κυττάρων του σώματος και την αξονική μεταφορά ή τις πιέσεις των διάμεσων υγρών.

Ενδοκρινικές διαταραχές

Οι διαταραχές του ενδοκρινικού συστήματος, οι οποίες παρατηρούνται σε ασθενείς με διαβήτη και υποθυρεοειδισμό και σε έγκυες γυναίκες συνδέονται με CTS.

Μεταβολικά νοσήματα

Μεταβολικές διαταραχές (π.χ. αλκοολισμός, νεφρική ανεπάρκεια με αιμοδιύλιση, βλεννοπολυσακκχαριδώσεις) συνδέονται επίσης με CTS.

ΠΙΝΑΚΑΣ

ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ/ΝΟΣΗΜΑΤΑ ΣΥΝΔΕΟΜΕΝΑ ΜΕ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΚΑΡΠΙΑΙΟΥ ΣΩΛΗΝΑ

1.   Συστηματικά αίτια

• Αιματολογικά νοσήματα
• Αιμορροφιλία
• Λευχαιμία
• Πολλαπλούν μυέλωμα
• Μεταβολικά νοσήματα
• Αμυλοείδωση
• Μεγαλακρία
• Σακχαρώδης διαβήτης
• Υπερθυρεοειδισμός
• Υποθυρεοειδισμός
• Ρευματικά νοσήματα
• Δερματομυοσίτιδα
• Μη ειδική τενοντοελυτρίτιδα καμπτήρων
• Οστεοαρθρίτιδα
• Ουρική ή ψευδουρική αρθρίτιδα
• Ρευματοειδής αρθρίτιδα
• Σκληρόδερμα
• Συστηματικός ερυθηματώδης λύκος
• Λοιμώξεις
• Λοιμώξεις από παρβοϊό
• Μυκοβακτηριδιακές λοιμώξεις  (π.χ. φυματίωση)
• Νόσος Lyme
• Σηπτική αρθρίτιδα
• Φλεγμονώδεις καταστάσεις

2.   Τοπικά αίτια

• Αμεσες κακώσεις
• Κάταγμα Colles
• Παρεκτόπιση των οστών του καρπού
• Ανατομικές ανωμαλίες
• Ανώμαλοι τένοντες καμπτήρων
• Ανώμαλοι μύες
• Θρόμβωση αρτηρίας
• Οστικές ανωμαλίες
• Παραμονή μέσης αρτηρίας
• Πάχυνση του εγκάρσιου συνδέσμου του καρπού
• Συγγενής μικρός καρπιαίος σωλήνας
• Καλοήθεις τοπικοί όγκοι
• Αγγειακές δυσπλασίες
• Αιμαγγείωμα
• Γάγγλια
• Κύστεις
• Λιπώματα
• Νευρώματα
• Αύξηση όγκου καρπιαίου σωλήνα
• Κύηση
• Οίδημα
• Παχυσαρκία
• Συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια
• Τοπικές φλεγμονώδεις καταστάσεις
• Φλεγμονή του ελύτρου των τενόντων των καμπτήρων των χεριών οφειλόμενη σε δραστηριότητες περιλαμβάνουσες επανειλημμένη κάμψη του καρπού (π.χ. συσκευασία, χειρωνακτικές εργασίες, παίξιμο μουσικού οργάνου, πληκτρολόγηση σε υπολογιστή)
• Φλεγμονές (π.χ. τενοντοελυτρίτιδα, υπερτροφία υμένα)

3.   Αλλα

• Ακτινοθεραπεία (Franco J et al, 2009)
• Αλκοολισμός
• Εμμηνόπαυση
• Νεφρική ανεπάρκεια και αιμοδιύλιση
• Σαρκοείδωση
• Σύνδρομο Charcot-Marie-Tooth τύπου 1 (κληρονομική μυοπάθεια με επιρρέπεια σε παράλυση εκ πίεσης)
• Φάρμακα (θεραπεία με κορτιζόνη ή οιστρογόνα)
• Αμυλοείδωση

Η πολυνευροπάθεια η συνδεόμενη με αμυλοείδωση οφειλόμενη στην τρανσθυρετίνη (transthyretin amyloidosis - associated polyneuropathy) και προηγηθείσα επέμβαση για σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα είναι πολύ συχνή σε άτομα με αμυλοειδική μυοκαρδιοπάθεια οφειλόμενη στην τρανσθυρετίνη (transthyretin amyloid- cardiomyopathy), ένδειξη ότι η εναπόθεση αμυλοειδούς η οφειλόμενη στην τρανσθυρετίνη μπορεί να προκαλέσει CTS.

Γενετικοί παράγοντες

Οι ετερόζυγες μεταλλάξεις του γονιδίου SH3TC2, οι οποίες σχετίζονται με το σύνδρομο Charcot-Marie-Tooth, συνδέονται με επιρρέπεια σε νευροπάθειες, όπως το CTS (Lupski JR et al, 2010).

Εγκυμοσύνη και υποθυρεοειδισμός

Το CTS είναι συχνό στην διάρκεια της κύησης (Stolp-Smith KA et al, 1998; Bahrami MH et al, 2005;  Sax TW and Rosenbaum RB, 2006; Finsen Van ZeitlmannH, 2006) λόγω αύξησης των επιπέδων της προγεστερόνης και κατακράτησης υγρών. Παρατηρείται συνήθως στην διάρκεια του 3^ου τριμήνου της κύησης και είναι συχνά αμφοτερόπλευρο.

Ακόμα, οι γυναίκες που κάνουν χρήση αντισυλληπτικών φαρμάκων ή είναι στην κλιμακτήριο, έχουν, λόγω ορμονικών μεταβολών, αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης CTS.

Στην πλειοψηφία των ασθενών το CTSυποχωρεί είτε αυτομάτως, είτε ανταποκρίνεται στη συντηρητική θεραπεία μετά τον τοκετό (Stolp-Smith KA et al, 1998;Turgut F et al, 2001;  Mondelli M et al, 2007).

Ο ρόλος των χειρωνακτικών εργασιών

Ως σημαντικοί γενεσιουργοί παράγοντες του CTS θεωρούνται τα επαγγέλματα που επιβαρύνουν ιδιαίτερα τα χέρια και τον καρπό σε ορισμένες εργασίες που απαιτούν επανειλημμένες, ιδιαίτερα βίαιες, κινήσεις (Katzand Jeffrey N, 2002).

Επίσης ενοχοποιείται η τοποθέτηση του χεριού σε άβολες θέσεις, ή η εκτέλεση αδέξιων κινήσεων με τα χέρια (χρήση εργαλείων, συσκευασία υλικών και, σπανιότερα, η χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστων).

Οι φυσικοί παράγοντες που έχουν ενοχοποιηθεί και μελετηθεί εκτεταμένα σαν αίτιο του επαγγελματικού CTS περιλαμβάνουν :

• επανάληψη,
• βία,
• θέση,
• εξωτερική πίεση και
• δονήσεις.

Οι επανειλημμένες κινήσεις των χεριών είναι ο πλέον ανεγνωρισμένος παράγοντας κινδύνου ανάπτυξης CTS στους επαγγελματίες. 

Ως έντονη, επανειλημμένη, εργασία ορίζεται η χειρωνακτική δραστηριότητα, η οποία περιλαμβάνει επανειλημμένες αδέξιες κινήσεις του καρπού διάρκειας <30 secή όταν πάνω από 50% του χρόνου εργασίας αναλίσκεται σε δραστηριότητες οι οποίες περιλαμβάνουν επανειλημμένες, ασυνήθιστες κινήσεις του καρπού (Silverstein BA et al, 1987).

Στις επιδημιολογικές μελέτες, ο βαθμός των επανειλημμένων κινήσεων καθορίζεται είτε από την συχνότητα της εργασίας, είτε από το ποσοστό του χρόνου που αναλίσκεται για τις επαναλαμβανόμενες χειρωνακτικές εργασίες.

Επαγγέλματα υψηλού κινδύνου για ανάπτυξη CTS θεωρούνται οι τροχιστές, οι ταμίες και οι συσκευαστές κρεάτων, οι ραφείς καθισμάτων αυτοκινήτων, οι μηχανικοί αεροπλάνων και οι εργαζόμενοι σε παντοπωλεία και σε συναρμολόγηση μικρών τμημάτων.

Θετικές μελέτες

Η αιτιολογική συσχέτιση των επανειλημμένων κινήσεων των χεριών με το CTS είναι αμφιλεγόμενη, αν και οι περισσότερες μελέτες δείχνουν ότι η συχνότητά του είναι μεγαλύτερη σε εργαζόμενους που χρησιμοποιούν μεγάλη δύναμη και κάνουν επανειλημμένες κινήσεις των χεριών, συγκριτικά με αυτούς που δεν χρησιμοποιούν μεγάλη δύναμη και δεν κάνουν συχνές επανειλημμένες κινήσεις των χεριών, στη διάρκεια της εργασίας τους (Silverstein BA et al, 1987; Chiang HC et al, 1990; Stetson DS et al, 1995; Viikari-Juntura E and Silverstein B, 1999).

Ο Brain και συν.ήταν οι πρώτοι που ενοχοποίησαν τις επαγγελματικές χειρωνακτικές εργασίες ως αιτιολογικό παράγοντα CTS (Brian WR and Wright AD, 1947).

Το 1987, ο Silverstein και συν.μελέτησαν την συσχέτιση μεταξύ μεγάλης δύναμης/επανειλημμένων κινήσεων και CTS σε 652 εργαζόμενους σε 7 διαφορετικές εργοστασιακές περιοχές. Στους ασθενείς αυτούς, η επίπτωση του CTS κυμάνθηκε από 0.6% σε εργαζόμενους με χαμηλής δύναμης επανειλημμένες εργασίες, έως 5. 6% σε ασχολούμενους με επανειλημμένες εργασίες μεγάλης δύναμης, ένδειξη ότι οι συχνές, επανειλημμένες, κινήσεις είναι μεγαλύτερος παράγοντας κινδύνου από την χρήση μεγάλης δύναμης, αλλά χωρίς στατιστική σημασία (odds ratio <5.5 p. vs 2.9 p) (Silverstein BA et al, 1987).

Το 1990, οι Chiang και συν. κατέταξαν 207 εργαζόμενους σε κατεψυγμένα τρόφιμα σε 3 ομάδες, ανάλογα με τον βαθμό της έκθεσής τους σε επανειλημμένες κινήσεις, και διεπίστωσαν ότι οι επανειλημμένες κινήσεις των χεριών σχετιζόντουσαν ισχυρά με την επίπτωση του CTS (odds ratio= 7.40) (Chiang HC et al, 1990).

Πάντως, σε άλλους εργαζόμενους στην επεξεργασία ψαριών, οι ίδιοι συγγραφείς δεν διεπίστωσαν σημαντική συσχέτιση μεταξύ επίπτωσης του CTS και επανειλημμένων κινήσεων του καρπού (oddsratio= 1.1) (Chiang HC et al, 1993).

Το 1993, σε μία μελέτη σε εργαζόμενους σε βιομηχανίες που χρησιμοποιούσαν επανειλημμένα ή έντονα τα χέρια τους ο Stetson και συν. διεπίστωσαν σημαντικά χαμηλότερο αισθητικό εύρος  και επιμηκέστερη κινητική και αισθητική περίοδο στις μελέτες της νευρικής αγωγιμότητας (Stetson DS et al, 1993).

Σε μία μελέτη 56 εργαζόμενων σε παντοπωλεία, οι Osorio και συν. διεπίστωσαν ότι υπήρχε ισχυρή συσχέτιση μεταξύ βίαιων και επανειλημμένων κινήσεων του καρπού με την επίπτωση του CTS (Osorio AM et al, 1994).

O Garland και συν. παρατήρησαν ότι το γένος του ασθενούς ήταν μεγαλύτερος προγνωστικός παράγοντας κινδύνου ανάπτυξης CTS, από την έκθεση σε επαγγέλματα υψηλού κινδύνου (Garland FC et al, 1996).

Σε 512 ασθενείς που υποβλήθηκαν σε χειρουργική απελευθέρωση του καρπιαίου σωλήνα, οι Lam και Thurston παρατήρησαν ότι το CTS ήταν υπερδιπλάσιο σε συχνότητα στις γυναίκες, παρά τους άνδρες, και σε άτομα ηλικίας >55 ετών (Lam N and Thurston A, 1998). Σύμφωνα με τους ερευνητές αυτούς, οι γυναίκες με CTS είναι πιθανότερο να απασχολούνται σε μέτριας βαρύτητας χειρωνακτικές εργασίες και οι άνδρες, σε βαριές δουλειές γραφείου και η παχυσαρκία σχετίζεται στατιστικά με το CTS (Lam N and Thurston A, 1998).

Σε συμφωνία με τις παραπάνω μελέτες, οι Latko και συν. διεπίστωσαν ότι στους εργαζόμενους οι επανειλημμένες κινήσεις των χεριών σχετίζονται σημαντικά με την επίπτωση του CTS (Latko WA et al, 1999).

Σε μία μελέτη με την χρήση μαγνητικής τομογραφίας επιβεβαιώθηκε ότι σε επαγγελματίες δακτυλογράφους χωρίς συμπτώματα CTS η 3ωρη συνεχής εργασία δημιουργεί οίδημα στον καρπιαίο σωλήνα (Shafer-Crane GA et al, 2005).

Παρόμοια, μερικοί υποστηρίζουν ότι τα συμπτώματα συνήθως επιδεινώνονται με τις βίαιες και επανειλημμένες κινήσεις των χεριών σε εργοστασιακά επαγγέλματα (Werner and Robert A, 2006). Πάντως, δεν έχει προσδιορισθεί κατά πόσον αυτό αναφέρεται στον πόνο (που μπορεί να μην οφείλεται σε CTS) ή στην αιμωδία των χεριών που χαρακτηρίζει το πραγματικό CTS (Graham B, 2008).

Σύμφωνα με μία συστηματική ανασκόπηση (Palmer KT et al, 2007), ο κίνδυνος ανάπτυξης CTS είναι μεγαλύτερος από το διπλάσιο σε εργαζόμενους που κάνουν τακτική χρήση δονητικών χειροκίνητων εργαλείων και μεγάλος σε επαγγέλματα που απαιτούν επανειλημμένη έντονη έκταση και κάμψη του καρπού και ισχυρή συλληπτική δύναμη.  

Αντικρουόμενες απόψεις

Σε μία σειρά 654 χεριών με CTS, ο Phalen δεν διεπίστωσε σχέση μεταξύ CTS και του επαγγέλματος των ασθενών και αμφισβήτησε κατά πόσον οι επαγγελματικές κακώσεις είναι εκλυτικός παράγοντας CTS (Phalen GS, 1966).

Το 1988, οι Nathan και συν. παρατήρησαν σε μεγάλο αριθμό εργαζόμενων σε βιομηχανίες ότι τα αποτελέσματα των μελετών της νευρικής αγωγιμότητας δεν σχετιζόντουσαν με την επίπτωση του CTS (με βάση την ελάττωση της αισθητικής νευρικής αγωγιμότητας) και τον τύπο και το επίπεδο των χειρωνακτικών εργασιών, την διάρκεια της εργασίας ή τις αμφοτερόπλευρες, συγκριτικά με τις ετερόπλευρες, δραστηριότητες  (Nathan PA et al, 1988).

Σύμφωνα με τον Schottland και συν. (1991), δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι οι αθροιστικές κακώσεις είναι προεξάρχουσα αιτία CTS σε εργαζόμενους σε Αμερικανικές βιομηχανίες. Οι ερευνητές αυτοί δεν διεπίστωσαν καμμία σχέση μεταξύ της εμπειρίας των εργαζόμενων στην επεξεργασία πουλερικών, με την καθυστέρηση των αισθητικών και κινητικών λανθανουσών περιόδων του μέσου νεύρου (Schottland JR et al, 1991)

Σε εργαζόμενους σε εργοστάσιο κατασκευής δοχείων, οι Moore και Garg και συν. δεν παρατήρησαν σημαντική συσχέτιση των εργονομικών παραγόντων με το CTS (σχετικός κίνδυνος = 2.8,P = 0. 44, 23) (Moore JS and Garg A, 1994).

Σε μία μελέτη εργαζόμενων σε βιομηχανίες, ο Nathan και συν. διεπίστωσαν ότι η συχνότητα του CTS δεν σχετίζεται με την επανειλημμένη εργασία, αλλά είναι αυξημένη σε υπέρβαρα άτομα και στις γυναίκες (Nathan PA et al, 2005).

Σε αντίθεση με τις περισσότερες μελέτες οι οποίες υποστηρίζουν ότι το CTS είναι συχνότερο στον εργαζόμενο ενήλικο πληθυσμό, οι Lozano Calderon και συν. παρατήρησαν ότι σε μία σειρά ασθενών με CTS οι περισσότεροι ήταν ηλικιωμένοι και δεν εργαζόντουσαν (Lozano Calderon S et al, 2008).

ΑΛΛΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΣΥΝΔΕΟΜΕΝΟΙ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΑ ΜΕ ΤΟ CTS

• Μάζα σώματος
• Ηλικία
• Αναλογία βάθους/πλάτος καρπού
• Θήλυ γένος
• Παχυσαρκία
• Κάμψη – έκταση καρπού

Πολλές μελέτες έχουν δείξει αυξημένη συχνότητα CTS σε ασθενείς με υψηλό δείκτη μάζας σώματος (Lam N and Thurston A, 1998; Boz C et al, 2004; Bland JD, 2005; Moghtaderi A et al, 2005).

Σε μία μελέτη, το 81.5% των παρεκκλίσεων στο ηλεκτροφυσιολογικά διεγνωσμένο CTS σχετιζόταν με τον δείκτη της μάζας του σώματος, την ηλικία και την αναλογία του βάθους/πλάτος του καρπού, ενώ μόνο το 8.29% οφειλόταν σε παράγοντες σχετιζόμενους με την εργασία (Gerr F and Letz R, 1992).

To 2002, οι Becker J και συν. επιβεβαίωσαν ότι το θήλυ γένος, η παχυσαρκία και η ηλικία είναι ανεξάρτητοι παράγοντες κινδύνου ανάπτυξης CTS (Becker J et al, 2002). Μερικές μελέτες σε υγιή κατά τα άλλα άτομα έχουν δείξει ότι η μεγαλύτερη αύξηση του CTS παρατηρείται κατά την κάμψη και έκταση του καρπού (Ham SJ et al, 1996;Werner R etal, 1997).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Μερικοί υποστηρίζουν ότι το CTS δεν συνδέεται με την συχνή και παρατεταμένη χρήση των χεριών, αλλά είναι μάλλον μία κληρονομική, γενετική, βραδέως εξελισσόμενη, αλλά αναπόφευκτα προοδευτική, ιδιοπαθής περιφερική μονονευροπάθεια.

Παρόμοια, η Αμερικανική Εταιρεία Χειρουργικής του Χεριού (American Society for Surgery of the Hand, ASSH) υποστηρίζει ότι η τρέχουσα βιβλιογραφία δεν ενισχύει την άποψη ότι οι ειδικές εργασιακές δραστηριότητες συνδέονται με την ανάπτυξη νοσημάτων, όπως το CTS.

Kάπνισμα

Οι καπνιστές με CTS μπορεί να εμφανίσουν επιδείνωση των συμπτωμάτων και καθυστέρηση της ανάρρωσης, σε σύγκριση με τους μη καπνιστές (Mac Dermid JC and Doherty T, 2004).

Λοιμώξεις

Φυματίωση

Το CTSμπορεί να είναι η πρώτη εκδήλωση φυματίωσης (Klofkorn RW and Steigerwald JC, 1976). Εκδηλώσεις που μπορεί να βάλουν στη σκέψη την φυματιώδη τενοντοελυτρίτιδα σε ασθενείς με CTS είναι :

• Εμφάνιση του CTS σε άτομα νεαρής ηλικίας, ιδιαίτερα άρρενες (οι συνήθεις άρρωστοι με CTS είναι μεσήλικες γυναίκες)
• Οίδημα του περιφερικού τμήματος του καρπού με «μετακινούμενο κριγμό»
• Discharging sinus

Λοίμωξη από HIV

Το AIDSμπορεί να εκδηλωθεί με φυματιώδη τενοντοελυτρίτιδα και CTS (Andersson MI and Willcox PA, 1999)

Άλλες λοιμώξεις συνδεόμενες με CTS

• Λοίμωξη από παρβοϊό Β19
• Γονόκοκκος (De Hertogh D et al, 1988)
• Ερυθρά (Blennow G et al, 1982)
• Λοίμωξη απόMycobacterium szulgai (Horusitzky A et al, 2000)
• Λοίμωξη απόMycobacterium kansasii (Kaplan H and Clayton M, 1969;Blue ML et al, 2002)
• Λοίμωξη ανώτερου αναπνευστικού (El Hajj II et al, 2005)
• Λοίμωξη από ιό απλού έρπητα (La Casse AC, 1983)
• Φιλαρίαση (Gallagher B et al, 2002)
• Χρυσίζων σταφυλόκοκκος (Alstrom HB, 2004)

Μεγαλακρία

Η μεγαλακρία συνοδεύεται από υπερβολική παραγωγή αυξητικών ορμονών, με αποτέλεσμα οι μαλακοί ιστοί και τα οστά γύρω από τον καρπιαίο σωλήνα να διογκωθούν, συμπιέζοντας το μέσο νεύρο και να προκαλέσουν CTS.

Ογκοι

Ορισμένοι τοπικοί όγκοι (συνήθως καλοήθεις), όπως τα γάγγλια και τα λιπώματα, μπορεί να προβάλλουν μέσα στον καρπιαίο σωλήνα περιορίζοντας τον ζωτικό του χώρο και να προκαλέσουν, αν και σπάνια (1%), CTS συμπιέζοντας το μέσο νεύρο.

Παχυσαρκία

Οι παχύσαρκοι έχουν 2.5 φορές μεγαλύτερες πιθανότητες να εμφανίσουν CTS, συγκριτικά με τους αδύνατους.

Μεταβολικό σύνδρομο

To μεταβολικό σύνδρομο είναι 3 φορές συχνότερο σε ασθενείς με CTS και το CTS είναι βαρύτερο σε ασθενείς με μεταβολικό σύνδρομο, σε σύγκριση με άτομα χωρίς μεταβολικό σύνδρομο (Balci K and Utku U, 2007).

Ρευματικά νοσήματα

 Η ρευματοειδής αρθρίτιδα και άλλα ρευματικά νοσήματα που προκαλούν φλεγμονή των τενόντων των καμπτήρων του καρπού μπορεί να προκαλέσουν CTS.

Οι ασθενείς με ΡΑ μπορεί να έχουν ηλεκτροφυσιολογικά και ιστολογικά ευρήματα βλάβης των περιφερικών νεύρων, όπως και CTS, ακόμα και αν δεν έχουν κλινικές ενδείξεις προσβολής των περιφερικών νεύρων (Lanzillo B et al, 1998).

Το CTS είναι συχνό ακόμα σε ασθενείς με ΣΕΛ (Omdal R et al, 1988; Sivri A e tal, 1995) και μπορεί να είναι η πρώτη εκδήλωση της νόσου (Sidiq M et al, 1972).

ΣΑΚΧΑΡΩΔΗΣ ΔΙΑΒΗΤΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΚΑΡΠΙΑΙΟΥ ΣΩΛΗΝΑ 

Συχνότητα

Η συχνότητα του CTS στους διαβητικούς υπολογίζεται σε 11-21% (Comi G et al, 1985; Jennings AM et al,1989; Gamstedt A et al, 1993; Chammas M et al, 1995; Singh R et al, 2005).

Μηχανισμός

Ο μηχανισμός του CTS στον διαβήτη δεν είναι γνωστός, αλλά υπάρχουν 2 απόψεις :

1^η θεωρία

Η 1^η υποστηρίζει ότι η γλυκοζυλίωση των συνδετικών ιστών αυξάνει την διασταύρωση του κολλαγόνου, οδηγώντας σε αυξημένη δυσκαμψία και πάχυνση του εγκάρσιου συνδέσμου του καρπού ή των περιτενόντιων ιστών.

2^η θεωρία

Η 2^η εκδοχή είναι ότι η πολυνευροπάθεια η οφειλόμενη σε διαβητική μικροαγγειοπάθεια οδηγεί σε αυξημένη επιρρέπεια του μέσου νεύρου σε συμπιεστική βλάβη.

Μία ιστολογική μελέτη υποστηρίζει ότι στη δημιουργία του CTS συμβάλλει η πάχυνση των δεσμίδων του κολλαγόνου στα έλυτρα των τενόντων και η αρτηριοσκλήρυνση των μικρών αγγείων (Neal NC et al, 1987).

Σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη το CTS έχει συνδεθεί ανεξάρτητα με αμφιβληστροειδοπάθεια, περιφερική νευροπάθεια, στενωτική τενοντοελυτρίτιδα και νόσο Dupuytren(Comi G et al, 1985).

Στους διαβητικούς, η απελευθέρωση του καρπιαίου σωλήνα φαίνεται ότι προσφέρει μικρότερη ανακούφιση από τα συμπτώματα απ΄ό, τι στους μη διαβητικούς. Μερικές μελέτες δεν έχουν διαπιστώσει διαφορά μεταξύ διαβητικών και φυσιολογικών μαρτύρων, άλλοι όμως υποστηρίζουν ότι η βελτίωση δεν είναι τόσο μεγάλη στους πάσχοντες από σακχαρώδη διαβήτη.