Η ΤΚΕ δεν είναι αξιόπιστο εύρημα, γιατί μπορεί να είναι λίγο ή πολύ αυξημένη, αλλά και φυσιολογική. Η αύξησή της είναι χαρακτηριστικό εύρημα της ρευματικής πολυμυαλγίας (αλλά και της κροταφικής αρτηρίτιδας) και μερικές φορές υπερβαίνει τα 100 mm/h (είναι τριψήφια, όπως λέμε) [Cantini F et al, 2000]. Πάντως, στο 5-20% των ασθενών με ρευματική πολυμυαλγία δεν υπερβαίνει τα 40 mm/h [Helfgott SM and Kieval RI, 1996; Gonzalez-Gay MA et al, 1997; Proven A et al, 1999].

Στη ρευματική πολυμυαλγία η CRP φαίνεται ότι αυξάνεται συχνότερα από την ΤΚΕ. Σπάνια, σε ασθενείς με διεγνωσμένη ρευματική πολυμυαλγία, η ΤΚΕ και η CRP είναι σε φυσιολογικά όρια [Myklebust G et al, 1996].

• Νορμόχρωμη αναιμία
• Φυσιολογικά λευκά αιμοσφαίρια και αιμοπετάλια. Μερικές φορές τα αιμοπετάλια είναι αυξημένα (ως μέρος της γενικότερης φλεγμονώδους απάντησης)
• Αρνητικά ΑΝΑ, Ratestκαι αντι-CCP αντισώματα
• Αύξηση των ηπατικών ενζύμων, ιδιαίτερα της αλκαλικής φωσφατάσης (ενίοτε)

Η υμενίτιδα της ρευματικής πολυμυαλγίας ουδέποτε είναι διαβρωτική, γι΄αυτό και οι απλές ακτινογραφίες των φλεγμαινουσών αρθρώσεων είναι φυσιολογικές. Πάντως, το υπερηχογράφημα, η MRI και η PET(τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίων) μπορεί να δείξουν ευρήματα ενδεικτικά υποκείμενης φλεγμονής [Camellino D and Cimmino MA, 2012].

Η MRI και US δείχνουν υμενική φλεγμονή, ιδιαίτερα στους εξωαρθρικούς υμενικούς σχηματισμούς [Salvarani C et al, 1997]. Στους ώμους, το υπερηχογράφημα αποκαλύπτει συχνά υπακρωμιακή ή υποδελτοειδή θυλακίτιδα [Cantini F et al, 2001a]. Αλλοτε οι απεικονιστικές μέθοδοι δείχνουν γληνοβραχιόνια υμενίτιδα και τενοντοελυτρίτιδα του δικεφάλου, θυλακίτιδα του τροχαντήρα και υμενίτιδα των ισχίων [Cantini F et al, 2005]. Η MRI μπορεί να δείξει τενοντοελυτρίτιδα στα χέρια και θυλακίτιδα της ΑΜΣΣ και της ΟΜΣΣ [Salvarani C et al, 2008b; Cimmino MA et al, 2011; Salvarani C et al, 2013].

Τα ευρήματα της MRI και των άλλων απεικονιστικών μεθόδων δείχνουν ότι η φλεγμονή των θυλάκων και η προσβολή των ενθέσεων μπορεί να ευθύνεται για την παθογένεση της PMR [Marzo-Ortega H et al, 2007; Cimmino MA et al, 2013]. Η υπερηχογραφική ανεύρεση υποδελτοειδούς θυλακίτιδας, τενοντοελυτρίτιδας του δικεφάλου ή γληνοβραχιόνιας υμενίτιδας σε έναν τουλάχιστον ώμο και υμενίτιδας ή τροχαντηρικής θυλακίτιδας σε ένα τουλάχιστον ισχίο μπορεί να περιληφθεί στα πιθανά ταξινομικά κριτήρια για την διάγνωση της ρευματικής πολυμυαλγίας [Dasgupta B et al, 2012; Sakellariou G et al, 2013]. Πάντως, η απεικονιστική ανάδειξη της υποδελτοειδούς/ υπακρωμιακής θυλακίτιδας δεν είναι ειδική της ρευματικής πολυμυαλγίας, δοθέντος ότι απαντάται και στη ρευματοειδή αρθρίτιδα και σε άλλες παθολογικές καταστάσεις του ώμου [Cantini F et al, 2001b].

Το PET scan δεν έχει αποδεδειγμένη αξία στη διάγνωση της ρευματικής πολυμυαλγίας. Μπορεί μεν να εντοπίσει την θυλακίτιδα, αλλά έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην μελέτη της υποκείμενης αγγειακής προσβολής [Salvarani C et al, 2012]. Σε μία σειρά 13 ασθενών με υποψία ρευματικής πολυμυαλγίας που έκαναν PET scanμε 18-φθοριοδεοξυγλυκόζη πριν από την έναρξη της θεραπείας με γλυκοκορτικοειδή, οι 12 είχαν αυξημένη κατακράτηση σε αγγειακές περιοχές, όπως εκτιμήθηκε με οπτική επισκόπηση των εικόνων και ποσοτική ανάλυση με την βοήθεια υπολογιστή [Moosig F et al, 2004]. Στην ρευματική πολυμυαλγία το PET scan μπορεί να δείξει αυξημένη κατακράτηση της ραδιοσημασμένης γλυκόζης στις υποκλείδιες αρτηρίες, ένδειξη αγγειίτιδας των μεγάλων αγγείων [Blockmans D et al, 2007].