ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΟΣΤΕΟΠΟΡΩΣΗΣ

Στην αρχή η οστεοπόρωση είναι ασυμπτωματική

Η οστεοπόρωση είναι μια δια­δικασία αθόρυβη, η οποία δεν δίνει συμπτώματα, παρά μό­νον όταν έχει πια εγκατασταθεί οριστικά. Παρόλο που ολόκληρος ο σκελετός προσβάλλεται από οστεο­πόρωση, τα συμπτώματα προέρχονται συνήθως από ορισμένες εκλεκτικές περιοχές, όπου υπάρχει αυξημένη δραστηριότητα οστικής ανακατασκευής

Τέτοιες περιοχές είναι κυ­ρίως τα σώματα των θωρακικών και οσφυικών σπονδύλων και, λιγότερο συχνά, οι πλευρές, το βραχιόνιο οστούν, το περιφερικό άκρο της κερ­κίδας και το κεντρικό του μηριαίου, η κνήμη, η λεκάνη και το ιερό οστούν. Η σπονδυλική στήλη είναι η συχνότερη περιοχή του σκελετού απ' όπου η οστεοπόρωση εκδηλώνεται κλινικά, γι' αυτό και υπάρχει ριζωμένη η αντί­ληψη ότι η οστεοπόρωση ταυτίζεται με τη σπονδυλική στήλη

ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Πως εκδηλώνεται η οστεοπόρωση ;

Με πόνους στην πλάτη, την οσφύ και τις πλευρές.

Ραχιαλγία, οσφυαλγία

Οι πρώτες κλινικές εκδηλώσεις της οστεοπόρωσης είναι διάχυτοι, επίμονοι, ήπιας έντασης, πόνοι στην πλάτη (ραχιαλγία), ιδιαίτερα σε γυναίκες άνω των 45 ετών ή στην οσφύ (οσφυαλγία). Συχνά οι πόνοι αυτοί εκλαμβάνονται ως «ψύξη» και δεν τους δίνεται ιδιαίτερη σημασία.

Στις ΗΠΑ η οστεοπόρωση είναι υπεύθυνη για την οσφυαλγία στο 15% των ατόμων ηλικίας άνω των 50 ετών και στο 50% εκείνων που πέρασαν τα 75.

Πολλές φορές η πρώτη κλινική εκδήλωση της οστεοπόρωσης είναι αιφνίδιος πόνος στην θωρακική ή οσφυϊκή μοίρα της ΣΣ, κατά την διάρκεια μιας φυσιολογικής κίνησης ή άρσης μικρού βάρους, λόγω συμπιεστικού κατάγματος ενός ή περισσότερων σπονδύλων.

Πλευροδυνία

Μερικές φορές η οστεοπόρωση εκδηλώνεται με οξέα επώδυνα επεισόδια, τα οποία οφείλονται σε μικροκατάγματα των οστικών δοκίδων των θωρακικών σπονδύλων. Ο πόνος σ' αυτές τις περιπτώσεις επεκτείνεται ζωστηροειδώς κατά μήκος των πλευρών, δεν βελτιώνεται με την κατάκλιση και υποχωρεί μετά από 3-4 εβδομάδες.

ΑΛΛΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Πόνος και περιορισμός κινητικότητας ΣΣ

Οσο η οστική απώλεια συνεχίζεται οι κινήσεις της σπονδυλικής στήλης περιορίζονται σε μεγάλο βαθμό και είναι επώδυνες.

Παραμορφώσεις ΣΣ

Αρκετά συχνά οι ηλικιωμένοι με οστεοπόρωση αναπτύσσουν  προοδευτική παραμόρφωση της σπονδυλικής στήλης σε κάμψη (χαρακτηριστική κύφωση).

Συνέπειες των σπονδυλικών καταγμάτων

Οδηγούν σε ελάττωση του ύψους του ασθενούς, που μπορεί προοδευτικά να φθάσει τα 10 ή και 20 εκ.

Προκαλούν μόνιμη παραμόρφωση της ΣΣ σε πρόσθια κάμψη (κύφωση), εάν εντοπίζονται στην θωρακική μοίρα της ΣΣ. Σε ακραίες περιπτώσεις, ο θώρακας του αρρώστου έρχεται σε επαφή με τις λαγόνιες ακρολοφίες.

Μπορεί να προκαλέσουν παραλυτικό ειλεό εάν εντοπίζονται  στην θωρακοοσφυική μοίρα της ΣΣ, συνεπεία ερεθισμού από οπισθοπεριτοναϊκό αιμάτωμα.

Συνέπειες οστεοπόρωσης στα ισχία και άλλα οστά

Εκτός της ΣΣ, η οστεοπόρωση είναι η συχνότερη (70%) αιτία των διατροχαντηρίων καταγμάτων και των καταγμάτων του αυχένα του μηριαίου, όπως και του περιφερικού άκρου της κερκίδας ή του κεντρικού άκρου του βραχιονίου.Πάντως, πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι σημαντικό ρόλο στην πρόκληση των καταγμάτων αυτών παίζουν οι συχνές πτώσεις στα ηλικιωμένα άτομα, λόγω της διαταραχής της ισορροπίας και της μυϊκής ασυνέργειας.

Πρέπει ακόμα να σημειωθεί ότι το 20-30% των κλινών των ορθοπαιδικών κλινικών καταλαμβάνεται από ηλικιωμένα άτομα με διατροχαντήρια κατάγματα ή κατάγματα του αυχένα του μηριαίου, γεγονός που δείχνει το μέγεθος των συνεπειών και την σημασία της οστεοπόρωσης στην εθνική οικονομία. 

ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΟΣΤΕΟΠΟΡΩΣΗΣ

Πρακτικά, η οστεοπόρωση ταυτίζεται με τους δύο συνηθέστερους τύπους οστεοπόρωσης, την μετεμμηνοπαυσια­κή και την γεροντική.

1.  ΤΥΠΟΣ Ι (ΜΕΤΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΙΑΚΗ ΟΣΤΕΟΠΟΡΩΣΗ)

Συμπιεστικά κατάγματα σπονδύλων

Οι κλινικές εκδηλώσεις της μετεμμη­νοπαυσιακής οστεοπόρωσης χαρα­κτηρίζονται κυρίως από πόνο ο οποίος οφείλεται συνήθως σε συμπιεστικό κάταγμα του σώματος ενός ή περισ­σότερων σπονδύλων.

Που εντοπίζονται τα κατάγματα

Τα κατάγματα αφορούν συνήθως το πρόσθιο τμήμα των σωμάτων των σπονδύλων της θω­ρακο-οσφυικής μοίρας και κυρίως τον Θ12 και τους παρακείμενους σπονδύ­λους.

Συχνά είναι ασυμπτωματικά

Σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να μη δώσουν κανένα σύμπτωμα και να ανακαλυφθούν σε τυχαίο ακτινο­λογικό έλεγχο. Συχνά ο πόνος οφεί­λεται σε μικροκατάγματα, ακτινολογι­κά αόρατα, που εξασθενίζουν τη δοκι­δώδη δομή του οστού.

Πως και πότε προκαλούνται τα οστεοπορωτικά σπονδυλικά κατάγματα

Τα σπονδυλικά κατάγματα συχνά εκ­δηλώνονται μετά από συνηθισμένη δραστηριότητα που, σε κανονικά άτο­μα με φυσιολογική οστική μάζα, δεν είναι δυνατό να προκαλέσει κάταγμα, μπορεί όμως να συμβούν και κατά την ανάπαυση.

Άλλοτε προκαλούνται ακόμα και με τις πιο ελαφριές κακώ­σεις, μερικές φορές χωρίς να προϋ­πάρχει έκδηλη τραυματική αιτία. Η κλινική εικόνα της οστεοπόρωσης τύπου Ι παρατηρείται, στη μεγαλύ­τερη πλειοψηφία, σε γυναίκες μετεμ­μηνοπαυσιακής περιόδου, αλλά και σε άνδρες σε ποσοστό 15%.

Στους άνδρες όμως τα σπονδυλικά οστεο­πορωτικά κατάγματα οφείλονται συ­νήθως σε δευτεροπαθή, παρά πρωτο­παθή, αίτια. Η μεγαλύτερη συχνότητα των σπονδυλικών καταγμάτων παρα­τηρείται 10-15 χρόνια μετά την εμμη­νόπαυση. Εάν η εμμηνόπαυση επέλ­θει πρώιμα λόγω χειρουργικής αφαί­ρεσης των εσω γεννητικών οργάνων η οστεοπόρωση μπορεί να εμφανισθεί σε πολύ νεότερη ηλικία.

Η οστεοπόρωση τύπου Ι έχει ποικίλη κλινική διαδρομή. Μπορεί να έχει οξεία εισβολή με ομότιμη απώλεια του ύψους του σπονδυλικού σώματος ή και προοδευτική αποπλάτυνση του σπονδύλου με απώλεια του ύψους, χωρίς όμως μεγάλη ποραμόρφωση. Ακόμα, μπορεί να παρατηρηθεί πρό­σθια γωνίωση του σπονδύλου χωρίς ελάττωση του οπίσθιου ύψους του.

Χαρακτήρες πόνου σπονδυλικών καταγμάτων

Ο πόνος του σπονδυλικού κατάγμα­τος είναι συνήθως επεισοδιακός, οξύς, έντονος και εντοπίζεται στο μέ­σον ή χαμηλά στη θωρακική ή την οσφυική περιοχή, αντίστοιχα στην πε­ριοχή της βλάβης.

Οι περισσότεροι ασθενείς μπορούν να θυμηθούν την ακριβή στιγμή, όπως και το συγκεκρι­μένο επίπεδο του σπόνδυλου, που άρχισε ο πόνος. Ο πόνος συχνά αντα­νακλάται στην πρόσθια κοιλιακή χώρα και επιδεινώνεται με τις απότομες κι­νήσεις και ιδίως την κάμψη της σπον­δυλικής στήλης.

Γενικά, αιφνίδιος οξύς, πόνος, στην σπονδυλική στήλη σε άτομα προχωρημένης ηλικίας και ιδίως γυναίκες πρέπει πάντα να βάζει την υποψία σπονδυλικού κατάγ­ματος, ιδίως αν ο πόνος είναι σταθε­ρός, επίμονος, έχει συγκεκριμένη εντόπιση και δεν υποχωρεί με τα συ­νήθη αναλγητικά - αντιφλεγμονώδη φάρμακα.

Αρχικά, μετά από ένα οξύ συμπιεστικό κάταγμα θωρακικού σπονδύλου, οι ασθενείς συνήθως δείχνουν έντονη δυσφορία κατά το κάθισμα ή την όρ­θια στάση και μπορούν να βαδίσουν κανονικά, αλλά δύσκολα. Η κινητικό­τητα της σπονδυλικής στήλης είναι σημαντικά μειωμένη με μεγαλύτερο περιορισμό της κάμψης, παρά της έκτασης.

Ο πόνος εντείνεται με το κά­θισμα ή την όρθια, στάση, όπως και με το βήχα, το πτάρνισμα και το σφίξιμο κατά την αφόδευση και ελαττώνεται σημαντικά κατά την κατάκλιση.

Άλλες εκδηλώσεις σπονδυλικών καταγμάτων

Τα κατάγματα των κατώτερων θωρα­κικών ή ανώτερων οσφυικών σπονδύ­λων μπορεί να συνοδεύονται από απώλεια όρεξης, διάταση του κοιλια­κού τοιχώματος ή και δευτεροπαθή ειλεό λόγω οπισθοπεριτοναϊκής αιμορραγίας

Τα κατάγματα στη μεσο­θωρακική περιοχή της σπονδυλικής στήλης πιθανόν να μη δίνουν αξιόλο­γα συμπτώματα, παρά μόνο μια ελα­φριά ενόχληση κατά μήκος των άκρων των πλευρών.

Σε μερικές περιπτώσεις τα κατάγματα των θωρακικών ή ανώτερων οσφυικών σπονδύλων συνοδεύονται από ριζαλ­γία με ετερόπλευρο ή αμφοτερόπλευ­ρο πόνο που ακτινοβολεί στον πρό­σθιο θωρακικό τοίχωμα, κατά μήκος των πλευρών. Σπάνια επίσης μπορεί να προκαλέσουν πιεστικά φαινόμενα από τον νωτιαίο μυελό ή σύνδρομο ιπ­πουρίδας

Οι εκδηλώσεις αυτές, αν υπάρχουν, συνήθως υποδηλώνουν άλλες παθολογικές καταστάσεις, όπως λοιμώξεις και κακοήθεις ή κα­λοήθεις νεοπλασματικές εξεργασίες (ενδοσκληριδίες ή επισκληριδίες αλ­λοιώσεις από εκτεταμένο πρωτογενή όγκο των οστών, νόσο του Paget, με­ταστατικά νεοπλάσματα, μυέλωμα ή λέμφωμα). Κλινικά, στην καταγματική φάση, πα­ρατηρείται σπασμός των παρασπον­δυλικών μυών, που είναι ψηλαφητοί και συχνά ορατοί.

Ο μυικός αυτός σπασμός μπορεί να είναι υπεύθυνος, παράλληλα με το κάταγμα, για επει­σόδια εντονότατου πόνου στη σπον­δυλική στήλη.

Τι δείχνει η κλινική εξέταση

Κατά την κλινική εξέτα­ση, η σπονδυλική στήλη και οι παρα­σπονδυλικοί μύες είναι ευαίσθητοι στη βαθιά και ετιιφανειακή ψηλάφηση του κατάγματος, αλλά ευαισθησία στις αποφύσεις των σπονδύλων συνή­θως απουσιάζει, γιατί το κάταγμα εντοπίζεται στην πρόσθια μοίρα του σώματος των σπονδύλων μάλλον, παρά στα φη­λαφήσιμα οπίσθια σπονδυλικά στοι­χεία.

Πόσο διαρκεί ο πόνος των σπονδυλικών καταγμάτων

Ο πόνος του σπονδυλικού κατάγμα­τος διατηρείται για περίοδο 1-3 μη­νών, για να μειωθεί αργότερα προο­δευτικά μέσα σε διάστημα 3-6 μηνών.

Συνήθως τα σπονδυλικά κατάγματα που δεν δίνουν συμπτώματα και κλινι­κά ευρήματα συμπίεσης των νευρικών ριζών ή του προμήκους μυελού αφή­νουν σαν υπόλειμμα μια αίσθηση πόνου στην οσφυική μοίρα λόγω μεταβολής της μηχανικής της σπονδυλικής στήλης, που συμπεριλαμβάνει τους τένοντες, τους μυς, του μεσοσπονδύλιους δίσκους και τις αποφυσιακές αρθρώσεις.

Τα σπονδυλικά κατάγματα προκαλούν παραμορφώσεις της ΣΣ

Τα καταγματικά επεισόδια μπορεί να επαναλαμβάνονται κατά διάφορα, άτακτα, χρονικά διαστήματα και να διαρκούν πολλά χρόνια. Εάν τα πρόσθια κατάγματα των θωρακικών σπονδύλων είναι αλλεπάλληλα, ο ασθενής αναπτύσσει θωρακική κύφωση και, εάν έχει προσβληθεί και η οσφυική μοίρα της ΣΣ, προοδευτικά απώλεια της οσφυικής λόρδωσης

Μετά από κάθε κάταγμα, το ύψος του ασθενούς ελαττώνεται κατά 2-4 εκατοστά. Ετσι, το μήκος της σπονδυλικής στήλης ελαττώνεται προοδευτικά και, σε κάποια φάση της διαδρομής της νόσου, ο ασθενής ή/και το περιβάλλον του συνειδητοποιεί ότι έχει χάσει σημαντικό ύψος.

Συχνά, η βράχυνση του κορμού είναι τόσο έντονη, ώστε τα χείλη των κατώτερων πλευρών έρχονται σε επαφή με τις λαγόνιες ακρολοφίες, δημι­ουργώντας μιαν άλλη πηγή χρόνιου πόνου. Τότε ο ασθενής σταματάει να χάνει ύψος, αλλά η απώλεια της οστι­κής μάζας μπορεί να συνεχίζεται

Κατά το ενδιάμεσο χρονικό διάστημα μεταξύ δύο ή περισσότερων καταγμα­τικών επεισοδίων οι περισσότεροι ασθενείς δεν έχουν καθόλου πόνο. Όμως, μερικοί συνεχίζουν να έχουν χρόνιο, επίμονο, ανυπόφορο, αιχμηρό πόνο στη μεσοθωρακική και ανώτερη οσφυική μοίρα της σπονδυλικής στή­λης, που συχνά βελτιώνεται κατά την κατάκλιση σε οριζόντια θέση.

Αποτέλεσμα της μείωσης του σωματι­κού ύψους λόγω των καταγμάτων των σπονδυλικών σωμάτων είναι η αναλο­γική αύξηση της απόστασης μεταξύ των άκρων των δακτύλων κατά το άνοιγμα των βραχιόνων, συγκριτικά με το ύψος του σώματος, που, στα φυσιολογικά άτομα, είναι πάντοτε ίση

Ακόμα, αποτέλεσμα της σκελετικής αυτής μεταβολής είναι η ελάττωση του όγκου της θωρακικής και της κοι­λιακής κοιλότητας, όπως και προβολή της κοιλιάς. Έτσι, ο ασθενής δεν μπο­ρεί να ανεχθεί ακόμα και μικρές πο­σότητες τροφή, γιατί του προκαλούν γαστρική πληρότητα και μετεωρισμό, ούτε και να εκτελέσει την πιο μικρή και απλή άσκηση. Όσο η σκελετική αυτή δυσμορφία εξελίσσεται εμφανί­ζονται και δερματικές πτυχές στην περιφέρεια του χείλους των πλευρών και της λεκάνης.

Πως ξεχωρίζει ο πόνος του σπονδυλικού κατάγματος από άλλες παθήσεις

Κλινικά είναι συχνά δύσκολο να δια­κριθεί ο οστικός πόνος από τον πόνο που προκαλείται από παρακείμενη εκ­φυλιστική ή άλλη αλλοίωση (π.χ. κήλη δίσκου). Υπάρχουν όμως μερικά αν­θρωπομορφικά χαρακτηριστικά μετα­ξύ των οστεοπορωτικών γυναικών και των γυναικών με εκφυλιστική αρθρο­πάθεια που μπορεί να χρησιμοποιη­θούν στην κλινική διάκριση των παθο­λογικών αυτών καταστάσεων.

Έτσι, έχει παρατηρηθεί ότι οι οστεοπορωτικές γυναίκες έχουν πιο λεπτή κατα­σκευή και είναι λιγότερο παχύσαρκες και µε λιγότερη µυϊκή µάζα σε σχέση µ' εκείνες που πάσχουν από εκφυλι­στική οστεοαρθροπάθεια.

Έχει επί­σης κλινικά παρατηρηθεί ότι πολλές γυναίκες µε µετεµµηνοπαυσιακή οστεοπόρωση παρουσιάζουν απώλεια µεγαλύτερου αριθµού δοντιών, σε σύγκριση µε υγιείς γυναίκες της ίδιας ηλικίας. Ακόµα, το κάπνισµα είναι ένας άλλος παράγοντας που υποβοηθεί την καταστροφή των δοντιών σε οστεοπορωτικούς ασθενείς

Κατάγματα αντιβραχίου

Στις γυναίκες µε µετεµµηνοπαυσιακή οστεοπόρωση, παράλληλα µε τα κα­τάγµατα της σπονδυλικής στήλης, πα­ρατηρείται αρκετά αυξηµένη συχνό­τητα καταγµάτων του αντιβραχίου που προσεγγίζει εκείνη των σπονδύ­λων.

Η συχνότητα των καταγµάτων αυτών αυξάνει γρήγορα µε την έναρξη της εµµηνόπαυσης, ακολουθώντας πο­ρεία ανάλογη µ' αυτήν των καταγµά­των των σπονδύλων, ενώ η συχνότητα των καταγµάτων του αυχένα του µη­ριαίου οστού αυξάνει αρκετά πιο αρ­γά, µέχρι το 70ό έτος, για να αυξηθεί αργότερα δυναµικά, σαν άµεση συνέ­πεια της απώλειας φλοιώδους οστού.

Τα κατάγµατα του αντιβραχίου αφο­ρούν πάντοτε το περιφερικό άκρο της κερκίδας και της ωλένης και έχουν τα κλινικά χαρακτηριστικά του κατάγµα­τος του Colles.

Και οι δύο αυτοί τύποι των καταγµάτων, τόσο της σπονδυλι­κής στήλης, όσο και του αντιβραχίου, φαίνεται ότι σχετίζονται µε την απώ­λεια δοκιδώδους οστού που κυριαρ­χεί τόσο στα σώµατα των σπονδύλων, όσο και στο περιφερικό άκρο της κερ­κίδας.

Άλλες περιοχές όπου εντοπίζονται τα κατάγματα (ισχίο, λεκάνη, ιερό οστούν)

Άλλες περιοχές όπου παρατηρείται αυ­ξηµένο ποσοστό καταγµάτων κυρίως σε οστεοπορωτικές µετεµµηνοπαυ­σιακές γυναίκες είναι το ισχίο και η λεκάνη.

Ακόµα, έχουν παρατηρηθεί αυτόµατα οστεοπορωτικά κατάγµατα του ιερού οστού, που χαρακτηρίζονται από έντονο πόνο στην ιερά χώρα που αντανακλάται στη λεκάνη και τις κνήµες, δίνοντας εικόνα ριζαλγίας.

2.  ΤΥΠΟΣ ΙΙ (ΓΕΡΟΝΤΙΚΗ ΟΣΤΕΟΠΟΡΩΣΗ)

Η γεροντική οστεοπόρωση συνδέεται κυρίως µε κατάγµατα του ισχίου, που η συχνότητά τους έχει τελευταία ανησυχητικά αυξητικές τάσεις. Δεν είναι όµως πλήρως διαπιστωµένο κατά πόσον τα κατάγµατα αυτά οφείλονται αποκλειστικά και µόνο σε οστεοπορωτικές αλλοιώσεις ή αν συµβάλλουν και άλλοι παράγοντες στη γένεσή τους.

Πως προκαλούνται τα κατάγματα

Τα περισσότερα κατάγµατα του ισχίου προκαλούνται από κακώσεις, που στους υπερήλικες, µπορεί να είναι επιπόλαιες. Έτσι, συμπερασματικά τα κατάγµατα του ισχίου µπορεί οφείλονται στην οστεοπόρωση, εφ΄ όσον η κάκωση που τα προκαλεί δεν φαίνεται ικανή να προκαλέσει ανάλογα κατάγµατα σε άτοµα µε φυσιολογική οστική µάζα

Τα κατάγµατα του ισχίου σχετίζονται περισσότερο µε την γεροντική οστεοπόρωση. Παρ' όλα αυτά, ασθενείς με οστεοπορωτικά κατάγµατα των σπονδύλων έχουν µεγάλη πιθανότητα να πάθουν και κάταγµα του ισχίου, και το αντίστροφο. Ακόµα, υπάρχει αυξηµένος κίνδυνος και δεύτερου κατάγµατος του ισχίου σε ασθενείς που έχουν ήδη υποστεί το πρώτο.

Τύποι οστεοπορωτικών καταγμάτων ισχίου

Τα κατάγµατα της περιοχής του ισχίου είναι είτε ενδαρθρικά, είτε διατροχαντήρια.

Τα ενδαρθρικά εντοπίζονται συνήθως στον αυχένα του µηριαίου, οφείλονται κυρίως σε απώλεια σπογγώδους οστού και αφορούν συνήθως άτοµα ηλικίας 65-75 ετών (οστεοπόρωση τύπου Ι).

Τα διατροχαντήρια κατάγµατα, που προκαλούνται από απώλεια µάζας φλοιώδους και σπογγώδους οστού, συµβαίνουν συχνότερα σε άτοµα ηλικίας 75-85 ετών (οστεοπόρωση τύπου ΙΙ).

Ο τύπος του κατάγµατος του αυχένα του µηριαίου εξαρτάται από τον βαθμό της απώλειας του οστίτη ιστού. Έτσι, το κάταγµα του µείζονα τροχαντήρα προκαλείται σχεδόν πάντα µετά από ασήµαντες κακώσεις, ενώ το κάταγµα του αυχένα του µηριαίου απαιτεί συνήθως εντονότερη κάκωση για να συµβεί.

Στους άνδρες, η συχνότητα των καταγµάτων του µηριαίου έχει δύο εξάρσεις, µια σε µικρή ηλικία, οπότε και απαιτείται µεγαλύτερης έντασης κάκωση για να προκληθούν, και µια σε µεγαλύτερη. Στις γυναίκες, η συχνότητα των καταγµάτων αυτών είναι πολύ χαµηλή µέχρι την ηλικία των 41 ετών, οπότε και αυξάνεται προοδευτικά για να φθάσει το 3% µετά το 90ό έτος της ηλικίας.

Πρόγνωση καταγμάτων ισχίου

Τα κατάγµατα του αυχένα του µηριαίου συνήθως έχουν κακή πρόγνωση επειδή αφορούν άτοµα προχωρηµένης ηλικίας και απαιτούν παρατεταµένη ακινητοποίηση γιατί καθυστερούν σηµαντικά να πωρωθούν, γι' αυτό και συνοδεύονται από σηµαντικές επιπλοκές και µεγάλη θνησιµότητα. Η θνη­τότητα, σε µερικές µελέτες, κυµαίνε­ται από 15-20% κατά τους 3 πρώτους µήνες µετά από το κάταγµα. Ακόµα, οι περισσότεροι ηλικιωµένοι ασθενείς, µετά την ανάρρωσή τους από το κά­ταγµα, αδυνατούν να επιστρέψουν στις προηγούµενες δραστηριότητές τους.