Αρθρίτιδα αναπτύσσει το1.5-10% των παιδιών με μηνιγγίτιδα συνήθως από μηνιγγιτιδόκοκκο, αιμόφιλο ινφλουέντζας, ναϊσσέρεια μηνιγγίτιδας, στρεπτόκοκκο της πνευμονίας και, πολύ σπάνια, χρυσίζοντα σταφυλόκοκκο (Pinals RS and Ropes MW, 1964; Argen RJ, 1964; Torres J et al, 1973).

Η μηνιγγιτιδοκοκκαιμία ενίοτε επιπλέκεται με οξεία σηπτική αρθρίτιδα στην πρώιμη φάση της νόσου και η μηνιγγίτιδα από H. Influenzae τύπου Β συνοδεύεται από στείρα αρθρίτιδα (Rush PJ et al, 1986). Η αρθρίτιδα παρατηρείται στην έναρξη της μηνιγγίτιδας, στη διάρκεια της νόσου και της θεραπείας ή, σπανιότερα, μετά την διακοπή της θεραπείας. Αφορά 1-4 αρθρώσεις και συχνότερα τους αγκώνες, τα γόνατα, τα ισχία, τις ποδοκνημικές, τους ώμους και τις πηχεοκαρπικές. Η απλή ακτινογραφία είναι συνήθως φυσιολογική.

Η πρώιμη αρθρίτιδα φαίνεται ότι συνδέεται με την βακτηριαιμία, ενώ η όψιμη θεωρείται ανοσοσυμπλεγματικής αρχής, δεδομένου ότι αναπτύσσεται συνήθως μετά την υποχώρηση των νευρολογικών εκδηλώσεων, το αρθρικό υγρό είναι στείρο ή θετικό στην ανοσοηλεκτροφόρηση και η καλλιέργεια του αρθρικού υγρού είναι επίσης στείρα. Στο 50% των περιπτώσεων ο υπεύθυνος μικρο-οργανισμός απομονώνεται στο αρθρικό υγρό.