Έρευνα

Γνωρίζετε αν διατρέχετε κίνδυνο οστεοπόρωσης;:

Εντεροπαθητική αρθροπάθεια

Ως αρθροπάθεια συνδεόμενη με φλεγμονώδη εντερικά νοσήματα (IBD) (εντεροπαθητική αρθροπάθεια) ορίζεται η μη λοιμώδης αρθρίτιδα η οποία παρουσιάζεται πριν ή στη διάρκεια της διαδρομής της τοπικής εντερίτιδας (νόσος του Crohn) ή της ελκώδους κολίτιδας. Η αρθρίτιδα είναι πιθανώς η συχνότερη εξωεντερική επιπλοκή των νοσημάτων αυτών. Εχει συνήθως τον χαρακτήρα περιφερικής πολυαρθρίτιδας και, λιγότερο συχνά, προσβάλλει τις ιερολαγόνιες αρθρώσεις και τον αξονικό σκελετό. Η εντεροπαθητική αρθροπάθεια περιλαμβάνεται στα κριτήρια της EULAR και του ILAR.

ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΑ

Συχνότητα : Η συχνότητα της ελκώδους κολίτιδας ανά 100.000 πληθυσμού ανέρχεται σε 6-8 περιπτώσεις και η επίπτωση, σε 70-150 περιπτώσεις ετησίως. Η συχνότητα της νόσου του Crohn ανά 100.000 πληθυσμού είναι 2 περιπτώσεις και η επίπτωση, 20-40 περιπτώσεις ετησίως.

Στη Βόρεια και Δυτική Ευρώπη, η συχνότητα της ελκώδους κολίτιδας και της νόσου του Crohn είναι παρόμοια με την παρατηρούμενη στις ΗΠΑ, αλλά μικρότερη από άλλες περιοχές του κόσμου.

Η συχνότητα της αρθρίτιδας σε παιδιά με IBD υπολογίζεται σε 7.5-21% (Lindsley C and Schaller JG, 1974; Burbige EJ et al, 1975; Farmer RG and Michener WM, 1979; Hamilton JR et al, 1979; Passo MH et al, 1986). Δεν είναι γνωστό κατά πόσον είναι μεγαλύτερη σε παιδιά με ελκώδη κολίτιδα ή νόσο του Crohn. Οι αρθραλγίες είναι συχνότερες, αναφερόμενες στο 32% των παιδιών με ελκώδη κολίτιδα και στο 22%, με νόσο του Crohn (Passo MH et al, 1986).

Η διάκριση της ελκώδους κολίτιδας από την νόσο του Crohn συχνά είναι δύσκολη, γι΄ αυτό και οι διαφορές στη συχνότητα της αρθρίτιδας που συνοδεύουν τα νοσήματα αυτά μπορεί να αντανακλούν διαφορές στην ακρίβεια της διάγνωσης των IBD (Burbige EJ et al, 1975; Hamilton JR et al, 1979).

Η σχέση των αγοριών/κορίτσια με/ή χωρίς περιφερική αρθροπάθεια είναι σχεδόν παρόμοια, αν και η σπονδυλίτιδα είναι συχνότερη στα αγόρια. Στις ΗΠΑ, η συχνότητα της περιφερικής αρθρίτιδας ή/και της ιερολαγονίτιδας/σπονδυλίτιδας σε ασθενείς με IBD ανέρχεται σε 10-20%.

Φυλή : Η συχνότητα των IBD είναι μεγαλύτερη στους Λευκούς, ιδιαίτερα Εβραϊκής καταγωγής, παρά σε άλλες φυλετικές ομάδες.

Φύλο : Δεν υπάρχει φυλετική προτίμηση για την περιφερική αρθρίτιδα των IBD. Η σπονδυλίτιδα είναι συχνότερη σε άρρενες, παρά σε θήλεις.

Ηλικία : Η κορυφαία συχνότητα των IBD παρατηρείται σε άτομα ηλικίας 15-35 ετών. Η ηλικία στην έναρξη της IBD σε ασθενείς με αρθρίτιδα δεν διαφέρει σημαντικά από την παρατηρούμενη σε παιδιά χωρίς αρθρίτιδα (Lindsley C and Schaller JG, 1974).

6.2   ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΑΘΟΓΕΝΕΣΗ

Η ακριβής αιτία των IBD και της εντεροπαθητικής αρθροπάθειας είναι άγνωστη. Η φλεγμονή του τοιχώματος του ΓΕΣ αυξάνει πιθανώς την διαπερατότητα του εντέρου, επιτρέποντας την απορρόφηση αντιγονικού υλικού (π.χ. βακτηριδιακά αντιγόνα). Τα αρθριτογόνα αυτά αντιγόνα μεταφέρονται σε μυοσκελετικούς ιστούς (ενθέσεις και υμένας), όπου προκαλούν φλεγμονώδη απάντηση.

Κατ΄άλλους, η φλεγμονή του εντερικού τοιχώματος αποτελεί αυτοάνοση απάντηση επαγόμενη μέσω μοριακής μίμησης, όπου η ανοσοαπάντηση του ξενιστή στα εξωγενή βακτηριδιακά αντιγόνα υφίσταται διασταυρούμενη αντίδραση με αυτοαντιγόνα στον υμένα.

Με βάση τα ευρήματα αυτά, πιθανολογείται ότι ένα δυνητικά αρθριτογόνο, προερχόμενο από βακτηρίδια, αντιγονικό πεπτίδιο προσαρμόζεται στην αντιγονοπαρουσιαστική αύλακα του μορίου του Β27, οδηγώντας σε CD8+ T-κυτταρική απάντηση.  Το 15% των παιδιών με ελκώδη κολίτιδα και το 8%, με νόσο Crohn, έχουν 1ου βαθμού συγγενείς με IBD (Hamilton JR et al, 1979). Και τα 2 αυτά νοσήματα είναι συχνότερα σε παιδιά Εβραϊκής καταγωγής, τα οποία αποτελούν το 21% του πληθυσμού των ασθενών με IBD, συγκριτικά με 2% του πληθυσμού (Hamilton JR et al, 1979).

Η αντιδραστική αρθρίτιδα έχει ισχυρή συσχέτιση με το HLA-B27. Πειραματικά έχει δειχθεί ότι HLA-B27 διαγονιδιακοί ποντικοί αναπτύσσουν εκδηλώσεις εντεροπαθητικής αρθροπάθειας με αρθρίτιδα και εντερική φλεγμονή.

Σε Ιάπωνες (Futami S et al, 1995) και Εβραίους (Toyoda H et al, 1993), το HLA-DRB1*1502 (DR2) απαντάται σε αυξημένη συχνότητα.

Η ιερολαγονίτιδα και η σπονδυλίτιδα των IBD συνδέονται με θετικό HLA-B27 σε ποσοστό 40% και 60%, αντίστοιχα. Η ιερολαγονίτιδα είναι 30 φορές συχνότερη σε ασθενείς με IBD, παρά στον γενικό πληθυσμό (Brewerton DA and James DCO, 1975), γεγονός που πιθανώς αντανακλά την μεγάλη συχνότητα του HLA-B27 στους ασθενείς αυτούς.

6.3   ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ

6.3.1   ΦΛΕΓΜΟΝΩΔΕΙΣ ΕΝΤΕΡΟΠΑΘΕΙΕΣ 

Νεανική νόσος Crohn

  • Κοιλιακός πόνος, ευαισθησία ή ψηλαφητή μάζα
  • Διάρροια
  • Πυρετός
  • Ανορεξία
  • Αίμα στα κόπρανα
  • Απώλεια βάρους
  • Αναστολή της ανάπτυξης

Νεανική ελκώδης κολίτιδα

  • Διάρροια
  • Αιματοχεσία
  • Κοιλιακός πόνος συνδεόμενος με κοιλιακή ευαισθησία
  • Λευκά αιμοσφαίρια στα κόπρανα.

Η διάκριση της ελκώδους κολίτιδας από την νόσο του Crohn με βάση τις γαστρεντερικές εκδηλώσεις δεν είναι βέβαιη, αν και αιματηρή διάρροια είναι ισχυρή ένδειξη ελκώδους κολίτιδας, ενώ περιπρωκτικά δερματικά συρίγγια, νόσου του Crohn.

Οι γαστρεντερικές εκδηλώσεις συνήθως προηγούνται της προσβολής των αρθρώσεων επί μήνες ή χρόνια, ενώ σε μερικές περιπτώσεις εμφανίζονται ταυτόχρονα με τις αρθρικές εκδηλώσεις ή οι αρθρικές εκδηλώσεις προηγούνται της εντερικής νόσου. Στην τελευταία περίπτωση, τα παιδιά μπορεί να θεωρηθούν ότι πάσχουν από ΝΙΑ, ΝΑΣ ή σύνδρομο SEA, μέχρις ότου, σε μετέπειτα χρόνο, εμφανίσουν τις τυπικές γαστρεντερικές διαταραχές των φλεγμονωδών εντεροπαθειών.

6.3.2   ΑΡΘΡΙΤΙΔΑ - ΕΝΘΕΣΙΤΙΔΑ

Στα παιδιά, όπως και στους ενήλικες, οι IBD συνδέονται με περιφερική αρθρίτιδα, ιερολαγονίτιδα και προσβολή της ΣΣ. Οι εκδηλώσεις αυτές εμφανίζονται μετά ή ταυτόχρονα με τα εντερικά συμπτώματα και είναι παρόμοιες με τις παρατηρούμενες στους ενήλικες (Lindsley C and Schaller JG, 1974; Burbige EJ et al, 1975).

Ιερολαγονίτιδα :

  • Είναι πολύ λιγότερο συχνή εκδήλωση των IBD από την πολυαρθρίτιδα και δεν σχετίζεται με την εντερική νόσο.
  • Μπορεί να είναι ασυμπτωματική, αλλά συνήθως εκδηλώνεται με πόνο στην οσφύ, τους γλουτούς ή τους μηρούς και πρωινή δυσκαμψία.
  • Μπορεί να συνδέεται με χρόνια συμμετρική ολιγοαρθρίτιδα, κυρίως των αρθρώσεων των κάτω άκρων.
  • Συχνά συνοδεύεται από ενθεσίτιδα παρόμοια με την παρατηρούμενη σε άλλους τύπους ιερολαγονίτιδας.
  • Εμφανίζεται σε μεγαλύτερη ηλικία από την περιφερική αρθρίτιδα.
  • Ακτινολογικά είναι αδύνατο να διακριθεί από την απαντώμενη στην ιδιοπαθή ΑΣ

Περιφερική αρθρίτιδα :

  • Είναι ο συχνότερος τύπος αρθρίτιδας των φλεγμονωδών εντεροπαθειών και ιδιαίτερα της νόσου του Crohn. Η συχνότητά της στη νόσο του Crohn ανέρχεται περίπου σε 9% και στην ελκώδη κολίτιδα, σε 10-20%. Μπορεί να προηγείται της φλεγμονώδους εντεροπάθειας, αλλά συνήθως εμφανίζεται ταυτόχρονα ή έπεται της προσβολής του εντέρου. Οι εξάρσεις της συνδέονται με εντερικά συμπτώματα σε <50% των ασθενών με περιφερική αρθρίτιδα.
  • Είναι ασύμμετρη και αφορά συχνότερα τις αρθρώσεις των κάτω άκρων, ιδιαίτερα τα γόνατα και τις ποδοκνημικές (Lindsley C and Schaller JG, 1974; Burbige EJ et al, 1975; Passo MH et al, 1986). Ακόμα, μπορεί να προσβληθούν και οι αρθρώσεις των άνω άκρων και, ενίοτε, οι μικρές αρθρώσεις των χεριών και οι κροταφογναθικές. Είναι συνήθως παροδική και μεταναστευτική και περιστασιακά προσθετική.
  • Προσβάλλει μίαν μόνον άρθρωση (στο 50% περίπου των περιπτώσεων) ή έχει τον χαρακτήρα υποτροπιαζουσών προσβολών μονοαρθρίτιδας ή ολιγοαρθρίτιδας. Τα επεισόδια της οξείας περιφερικής αρθρίτιδας διαρκούν συνήθως 1-2 εβδομάδες και ενίοτε περισσότερο, και τείνουν να υποτροπιάζουν (Passo MH et al, 1986). Σε μερικές περιπτώσεις η αρθρίτιδα διαρκεί μερικούς μήνες, ιδιαίτερα σε περιόδους ενεργότητας της εντερικής νόσου. Σπάνια, διαρκεί πολλούς μήνες και προκαλεί διαβρώσεις και δομικές αλλοιώσεις, αλλά δεν οδηγεί σε μόνιμο λειτουργικό περιορισμό ή βλάβη, της άρθρωσης.
  • Αντανακλά την ενεργότητα της εντερικής νόσου, γι΄αυτό και έξαρση της αρθρίτιδας είναι ένδειξη ανεπαρκούς ελέγχου της υποκείμενης εντερικής νόσου. Πάντως, η εμφάνισή της δεν σχετίζεται απαραίτητα με έκδηλες εξάρσεις της εντερικής φλεγμονής. Αντίθετα, η ιερολαγονίτιδα έχει μικρή συσχέτιση με την δραστηριότητα της εντερικής νόσου.
  • Σχετίζεται με τις γαστρεντερικές εκδηλώσεις της φλεγμονώδους εντεροπάθειας, κυρίως σε παιδιά με εκτεταμένη, παρά με εστιακή, εντερική νόσο.
  • Συνοδεύεται από ενθεσίτιδα σε διάφορες περιοχές (κατάφυση Αχίλλειου τένοντα, πελματιαία περιτονία, κνημιαίο κύρτωμα, επιγονατίδα, γλουτοί, πόδια).

Υπερτροφική οστεοαρθροπάθεια. Είναι πολύ επώδυνη επιπλοκή των IBD (Neale G et al, 1968). O πόνος παρατηρείται συμμετρικά στα μέλη (παρά στις αρθρώσεις) και μπορεί να συνοδεύεται από αυξημένες εφιδρώσεις και ερυθρότητα των προσβληθεισών περιοχών.

6.3.3   ΕΞΩ-ΑΡΘΡΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Πληκτροδακτυλία

Οξεία πρόσθια ραγοειδίτιδα

Χαμηλός πυρετός

Δευτεροπαθής αμυλοείδωση

Βλεννογονοδερματικές αλλοιώσεις (οζώδες ερύθημα, έλκη στόματος, γαγγραινώδες πυόδερμα) : Μπορεί να συνδυάζονται συχνότερα με την προσβολή των αρθρώσεων (ιδιαίτερα με την περιφερική αρθρίτιδα).

Οζώδες ερύθημα :

  • Παρατηρείται συνήθως στο υποδόριο λίπος της προκνημιαίας περιοχής.
  • Χαρακτηρίζεται από ερυθηματώδεις, επώδυνες, ελαφρώς επηρμένες, αλλοιώσεις διαμέτρου 1-2 cm, οι οποίες εμφανίζονται κατά ομάδες και επανεμφανίζονται σε νέες περιοχές μετά από αρκετές ημέρες. Οι αλλοιώσεις αυτές  επιμένουν αρκετές εβδομάδες και μπορεί να υποτροπιάζουν κατά ομάδες επί αρκετούς μήνες. Μετά την επούλωσή τους, καταλείπεται υπέρχρωση του δέρματος η οποία επιμένει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στα 2/3 περίπου των περιπτώσεων συνοδεύεται από αρθρίτιδα

Γαγγραινώδες πυόδερμα :  

  • Είναι σπάνιο στα παιδιά.  
  • Μπορεί να παρατηρηθεί μεμονωμένα ή σε συνδυασμό με IBD.
  • Μπορεί να είναι απλό ή πολλαπλό και εμφανίζεται συνήθως μετά από ήπιες κακώσεις. Συνήθως αρχίζει σαν φλύκταινα, η οποία ρήγνυται και μεγαλώνει ταχέως σχηματίζοντας επώδυνο, χρόνιο, βαθύ ασαφές έλκος με ερυθρά, επηρμένα όρια.

Αγγειιτιδικές εκδηλώσεις :

  • Σπασμοί συνδεόμενοι με αλλοιώσεις της μέσης εγκεφαλικής αρτηρίας, σε ένα παιδί με νόσο του Crohn (Gormally S et al, 1995).
  • Πολλαπλές αλλοιώσεις των μεγάλων αγγείων παρόμοιες με τις παρατηρούμενες στην αρτηρίτιδα Takayasu, σ΄ένα κορίτσι με IBD (Yassinger S et al, 1976).
  • Αρτηρίτιδα Takayasu, σε ασθενείς με ελκώδη κολίτιδα (Soloway M et al, 1970; Hilario MOE et al, 1998) και σ΄ ένα νέον ενήλικα με νόσο του Crohn και ΝΑΣ (Aoyagi S et al, 1998).
  • Δερματική λευκοκυτταροκλαστική αγγειΐτιδα, σπειραματονεφρίτιδα και κυκλοφορούντα IgA ανοσοσυμπλέγματα, σε 2 ενήλικες με IBD και ΑΣ (εξ ών ο ένας είχε κολίτιδα νεανικής έναρξης) (Peeters AJ et al, 1990).
  • Νεφροπάθεια IgA, σε ασθενείς με ΑΣ και IBD (McCallum D et al, 1997)
  • Δερματική αγγειΐτιδα, σ΄ένα κορίτσι ηλικίας 14 ετών με νόσο του Crohn (Kay MH and Wyllie R, 1998).

Η συνύπαρξη των αγγειιτιδικών αυτών εκδηλώσεων με τις IBD φαίνεται ότι είναι μάλλον συμπτωματική.

Ραγοειδίτιδα :

  • Στους ενήλικες με IBD είναι συνήθως αμφοτερόπλευρη και οπίσθια και έχει αθόρυβη έναρξη και χρόνια διαδρομή (Lyons JL et al, 1997). Στα παιδιά, ραγοειδίτιδα συνδεόμενη με IBD και αρθρίτιδα είναι σπάνια.
  • Παρατηρείται συχνότερα σε ασθενείς με νόσο του Crohn, ιδιαίτερα γυναίκες.
  • Επιπλέκεται συχνά με καταράκτη, γλαύκωμα, κυστικό οίδημα της ωχρής κηλίδας του αμφιβληστροειδούς ή οπίσθιες συνέχειες (Lyons JL et al, 1997).

6.4   ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ

  • Σιδηροπενική αναιμία
  • Λευκοκυττάρωση
  • Θρομβοκυττάρωση
  • Αύξηση ΤΚΕ και CRP
  • Ήπιος έως μέτριος φλεγμονώδης ύδραρθρος με επικράτηση συχνά των μονοπυρήνων κυττάρων. Στους ενήλικες, ο αριθμός των λευκών αιμοσφαιρίων στο αρθρικό υγρό κυμαίνεται από 5.000-15.000/mm3 (5-15Χ109 L), με επικράτηση των ουδετεροφίλων. Τα επίπεδα των λευκωμάτων, του σακχάρου και του αιμολυτικού συμπληρώματος στο αρθρικό υγρό είναι φυσιολογικά (Bunch TW et al, 1974).
  • Θετικά pANCA (Olives JP et al, 1997). Συνδέονται συχνά με συστηματικές αγγειΐτιδες, αλλά η αγγειΐτιδα δεν φαίνεται να είναι συχνότερη σε ασθενείς με IBD και θετικά ANCA (Rosa M et al, 1996).

6.5   ΑΚΤΙΝΟΛΟΓΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ

  • Πάχυνση των μαλακών μορίων και ύδραρθροι      
  • Αμφοτερόπλευρη ιερολαγονίτιδα, η οποία δεν μπορεί να διακριθεί από την συνδεόμενη με ΑΣ
  • Πτερνική άκανθα, σαν αποτέλεσμα ενθεσοπάθειας, στην κατάφυση της πελματιαίας περιτονίας στην πτέρνα
  • Περιοστίτιδα
  • Συνδεσμόφυτα και προσβολή αποφυσιακών αρθρώσεων. Εικόνα «μπαμπού»  είναι σπάνια
  • Διαβρωτικές αλλοιώσεις περιφερικών αρθρώσεων, δευτεροπαθώς σε κοκκιωματώδη υμενίτιδα (σπάνια) (Burbige EJ et al, 1975)
  • Ενθεσοπαθικές αλλοιώσεις

6.6   ΙΣΤΟΛΟΓΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ

Σε ασθενείς με υμενίτιδα συνδεόμενη με IBD, η ιστολογική εικόνα είναι άτυπη και χαρακτηρίζεται από υπερπλασία των επενδυματικών κυττάρων και διήθηση από λεμφοκύτταρα, πλασματοκύτταρα και ιστιοκύτταρα (Ansell BM and Wigley RA, 1964). Ενίοτε παρατηρείται κοκκιωματώδης υμενίτιδα (Lindstrom C et al, 1972).

6.7   ΔΙΑΓΝΩΣΗ

Η υποψία IBD πρέπει να μπαίνει στη σκέψη σε κάθε παιδί με αρθρίτιδα, πόνο στο κατώτερο μέρος της κοιλιάς, αιματοχεσία, απώλεια βάρους ή πυρετό. Η υποψία αυτή συνεπικουρείται από τις εργαστηριακές ενδείξεις φλεγμονής (αύξηση ΤΚΕ και άλλων δεικτών οξείας φάσης, χαμηλά επίπεδα λευκωματίνης), αλλά αρνητικά ΑΝΑ και RA test.

6.8   ΔΙΑΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ

  • Σύνδρομο Αδαμαντιάδη-Behcet
  • Γονοκοκκική αρθρίτιδα
  • Ουρική αρθρίτιδα
  • Νόσος Lyme
  • Νεανική ιδιοπαθής αρθρίτιδα
  • Νεανική αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα
  • Σαρκοείδωση
  • Σηπτική αρθρίτιδα
  • Σύνδρομο SAPHO

6.9   ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΕΝΤΕΡΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ ΑΡΘΡΟΠΑΘΕΙΑΣ

Η θεραπεία της αρθρίτιδας που συνοδεύει τις IBD βασίζεται στην επιτυχή θεραπεία της εντερικής νόσου. Ο επαρκής έλεγχος της πρωτοπαθούς νόσου οδηγεί συνήθως σε ύφεση της περιφερικής αρθρίτιδας.

Σε ασθενείς με ελκώδη κολίτιδα, η κολεκτομή συχνά ακολουθείται από εντυπωσιακή ύφεση της αρθρίτιδας. Αντίθετα, η HLA-B27 (+) σπονδυλίτιδα η συνδεόμενη με τις IBD επιμένει πολύ περισσότερο από την περιφερική αρθρίτιδα και εξελίσσεται χωρίς ύφεση, ανεξάρτητα από την δραστηριότητα της εντερικής νόσου, και δεν επηρεάζεται από την κολεκτομή.

ΦΥΣΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ. Οι ασκήσεις εύρους κίνησης της σπονδυλικής στήλης και του θώρακα μπορεί να προλάβουν ή να επιβραδύνουν τις επιπτώσεις της νόσου στον αξονικό σκελετό.

ΟΡΘΩΣΕΙΣ. Κατάλληλες ορθώσεις στα πόδια μπορεί να περιορίσουν τον πόνο της ενθεσίτιδας.

ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Αναλγητικά.

Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα. Μπορεί να προκαλέσουν έξαρση της υποκείμενης εντεροπάθειας (Evans JMM et al, 1997), πιθανώς λόγω αύξησης της διαπερατότητας του εντέρου.

Οι εκλεκτικοί αναστολείς της COX-2 είναι πιθανώς ασφαλέστεροι (Mahadevan U et al, 2002), αν και συχνά προκαλούν έξαρση της υποκείμενης IBD και άλλες γαστρεντερικές επιπλοκές (Matuk R et al, 2004).

Κορτικοειδή per os. Βελτιώνουν την περιφερική αρθρίτιδα σε ασθενείς μη ανταποκρινόμενους στα ΜΣΑΦ, αλλά δεν έχουν αποτέλεσμα στην αξονική προσβολή. Μολονότι ανακουφίζουν ταχέως από τα συμπτώματα, μπορεί να προκαλέσουν έξαρση της εντεροπάθειας, γι΄αυτό και πρέπει να χορηγούνται με σύνεση. Ενδείκνυνται ακόμα σε αγγειιτιδικές εκδηλώσεις συνδεόμενες με IBD.

Δόσεις : Πρεδνιζόνη 10-15 mg/24ωρο.

Κορτικοειδή τοπικά. Οι τοπικές διηθήσεις με κορτικοειδή μπορεί να ανακουφίσουν την ενθεσοπάθεια ή την προσβολή των αρθρώσεων της ΣΣ (ιερολαγόνιες, αποφυσιακές, πλευροσπονδυλικές, στερνοκλειδικές). Σε 1-2 περιφερικές αρθρώσεις που επιμένουν στα άλλα θεραπευτικά μέτρα μπορεί να γίνουν ενδαρθρικές εγχύσεις ακετονικής τριαμσινολόνης και, σε περιπτώσεις ραγοειδίτιδας, οφθαλμικές ενσταλλάξεις κορτικοειδών.

Ενδοφλέβιες ώσεις μεθυλπρεδνιζολόνης (15 mg/kg Χ 3 συνεχείς ημέρες). Ελέγχουν ταχέως, αλλά προσωρινά, τον πόνο και την δυσκαμψία των οξειών κρίσεων. Ενδείκνυνται σε ασθενείς μη ανταποκρινόμενους στα ΜΣΑΦ και τα κορτικοειδή από το στόμα.

Σουλφασαλαζίνη. Είναι το φάρμακο εκλογής της εντεροπαθητικής αρθροπάθειας. Είναι αποτελεσματική στη περιφερική αρθρίτιδα, αλλά η αποτελεσματικότητά της στην αξονική προσβολή αμφισβητείται. Η κλινική της δράση εμφανίζεται μετά από 2–3 μήνες θεραπείας.

Δόσεις : 2-3 gr ημερησίως.

Μεθοτρεξάτη : Έχει χρησιμοποιηθεί σε μικρό αριθμό ασθενών με σπονδυλαρθροπάθειες, με ευνοϊκά αποτελέσματα κυρίως στην αξονική προσβολή.

Αλατα χρυσού, D-πενικιλλαμίνη, ανθελονοσιακά : Έχουν χρησιμοποιηθεί σε μικρό αριθμό ασθενών, αλλά χωρίς ενθαρρυντικά αποτελέσματα

Αναστολείς TNF. Η ινφλιξιμάμπη και η αδαλιμουμάμπη μπορεί να είναι αποτελεσματικές στην σπονδυλαρθροπάθεια της IBD (περιλαμβανομένης της αξονικής προσβολής).

Η ετανερσέπτη και η γκολιμουμάμπη δεν βοηθούν στην εντερική νόσο και συνδέονται με νέες περιπτώσεις IBD σε ασθενείς με αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα [Fiehn C and Vay S, 2011].

6.10   ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ

  • Σχετίζονται κυρίως με την εντεροπάθεια.
  • Χρόνια αρθρίτιδα
  • Εξω-αρθρικές εκδηλώσεις (ραγοειδίτιδα)
  • Δευτεροπαθής αμυλοείδωση (κυρίως στη νόσο του Crohn)

6.11   ΠΡΟΓΝΩΣΗ

Εξαρτάται κυρίως από την πρόγνωση της υποκείμενης εντεροπάθειας (Farmer RG and Michener WM, 1979). Η πρόγνωση της περιφερικής αρθροπάθειας είναι συνήθως εξαίρετη, αλλά η προσβολή του αξονικού σκελετού εξελίσσεται ανεξάρτητα από την διαδρομή της εντερικής νόσου. Τα παιδιά με αξονική προσβολή αναπτύσσουν μόνιμες αλλοιώσεις της σπονδυλικής στήλης και των ισχίων.



Who is who

Θέματα

Συλλογή Φωτογραφιών

Τι είναι ο ρευματολόγος

Βότανα-Φυσικές ουσίες